Spisu treści:
- streszczenie
- metoda
- Przedmiot
- Historia kliniki
- Leczenie i jego wyniki
- Ocena zespołu jelita drażliwego
- Opis zachowania problemowego
- Zachowania związane z unikaniem
- Leczenie
- Proces
- Wnioski
- Dyskusja
Ocena: 5 (1 głos) 1 komentarz Przez * Maldonado Cervera, AL y Castillo, L. . 2 marca 2018 r
Zespół jelita drażliwego jest zaburzeniem czynnościowym charakteryzującym się występowaniem objawów żołądkowo-jelitowych. Obecnie za najbardziej istotne w etiologii tego zaburzenia psychofizjologicznego uważa się czynniki sytuacyjne. Obecne terapie koncentrują się na przeciwdziałaniu skutkom stresu i treningu w zarządzaniu sytuacjami awaryjnymi.
Kontynuuj czytanie tego artykułu Psychology-Online, jeśli chcesz wiedzieć o leczeniu przypadku drażliwego jelita grubego poprzez ekspozycję na żywo na warunkowe bodźce
Możesz być także zainteresowany: Łysienie nerwowe: co to jest, objawy i leczenie Indeks- streszczenie
- metoda
- Leczenie
- Proces
- Wnioski
- Dyskusja
streszczenie
Zespół jelita drażliwego jest zaburzeniem czynnościowym charakteryzującym się występowaniem objawów żołądkowo-jelitowych. Obecnie za najbardziej istotne w etiologii tego zaburzenia psychofizjologicznego uważa się czynniki sytuacyjne.
Obecne terapie koncentrują się na przeciwdziałaniu skutkom stresu i treningu w zarządzaniu sytuacjami awaryjnymi.
Przedstawiamy przypadek, w którym zdiagnozowano zaburzenie lękowe bez agorafobii i hipochondrii, w którym biegunka psychosomatyczna jest interweniowana na podstawie jej konceptualizacji z modelu badanego i operantowego. Analiza funkcjonalna przypadku zaleca stosowanie technik ekspozycji, które w krótkim czasie zmniejszają niepokój związany z objawami żołądkowo-jelitowymi, a następnie z częstością biegunek. Obserwacja trwająca 12 miesięcy wskazuje, że nie doszło do samoistnego ustąpienia objawów. Klient nadal nie ma objawów hipochondrycznych, lęku napadowego ani biegunki psychosomatycznej.
Uważamy, że te wstępne wyniki są bardzo obiecujące, dlatego należy spróbować je powtórzyć.
Zespół jelita drażliwego to zaburzenie czynnościowe charakteryzujące się zespołem objawów żołądkowo-jelitowych, w którym definiuje się ból brzucha i zmiany rytmu wypróżnień (biegunka i zaparcia), często związane z objawami pozaprawnymi (zmęczenie, bóle głowy, bóle mięśni, bezsenność) i jak dotąd nie jest znana żadna organiczna przyczyna uzasadniająca ten obraz kliniczny. Objawy te mają przebieg ewolucyjny, charakteryzujący się okresami remisji i zaostrzeń, które, chociaż bardzo różnią się od jednego pacjenta do drugiego, mają stosunkowo stały wzór (Murney i Winship, 1982; Shuster, 1989).
Zespół jelita drażliwego (IBS) jest główną przyczyną ambulatoryjnej konsultacji z układem pokarmowym, z częstością od 30% do 70% pacjentów zgłaszających się na taką konsultację. Szacuje się, że dotyka 10–20% ogółu populacji.
Chociaż pojawia się w każdym wieku, dotyka głównie młodych dorosłych w wieku od 30 do 35 lat, z początkiem w wieku około 20 lat. Występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn (2: 1).
Etiologia IBS jest nadal przedmiotem badań. Podchodzono do niego z dziedziny medycyny i psychologii w poszukiwaniu wzorca ruchliwości lub charakterystycznego profilu psychologicznego u tych pacjentów, ale nie było możliwe znalezienie różnicujących i szczegółowych wytycznych dla tych pacjentów. Obecnie czynniki psychospołeczne są niewątpliwie najbardziej istotne w etiologii IBS, do tego stopnia, że problem ten uważa się za zaburzenie psychofizjologiczne.
W medycynie pochodzenie objawów jest związane z zaburzeniem fizjologii przewodu pokarmowego, chociaż obecnie nie rozpoznaje się specyficznej zmiany, która umożliwia diagnostykę różnicową. Diagnoza opiera się między innymi na wykluczeniu patologii organicznej. Manning, Thompson, Heaton i Morris (1978) zdefiniowali cechy związane z bólem, które pozwalają go odróżnić od tego, który występuje w organicznych chorobach układu pokarmowego: 1) ulga w wypróżnieniach, 2) związana z częstszymi wypróżnieniami, 3) związana z wypróżnieniami bardziej miękkie, 4) związane ze stolcem śluzowym, 5) związane z uczuciem niepełnej ewakuacji i 6) związane z rozdęciem brzucha.
Rozpoznanie stawia się z wykluczeniem patologii organicznej i obecnością charakterystycznych objawów przez co najmniej 3 miesiące, kiedy pacjent konsultuje się lub przyjmuje leki w tym celu oraz gdy zmieniają się jego stan lub styl życia. Decydujące znaczenie dla postawienia diagnozy ma zachowanie pacjenta, odniesienie do jego objawów i zachowań, które przyjmuje w związku z nimi. Ostatnio podkreślono, że podstawowym czynnikiem motywującym pojawienie się tego zaburzenia jest poznanie nieprawidłowego zachowania w przypadku choroby przewlekłej.
Z zakresu psychologii przeprowadzone badania nie wykazały specyficznych zmian psychologicznych u pacjentów z IBS, co sugeruje, że istnieje kilka czynników, które mogą powodować objawy poprzez następujące mechanizmy:
- Zmiana ruchliwości okrężnicy jako przyczyna stresu, ponieważ osoby te zgłaszają większą liczbę stresujących doświadczeń niż inni pacjenci z chorobami przewodu pokarmowego lub osoby normalne (Chaudhary i Truelove, 1962; Creed, Craig i Famer, 1988). W badaniu Moreno-Romo, Botella i Bixquet (1996) podkreślono wpływ problemów dnia codziennego na objawy organiczne pacjentów z IBS. Zmiennymi, które miały większą wagę, były nastroje depresyjne i lękowe, a następnie złe relacje w pracy oraz konflikty z partnerem i dziećmi.
2) Większy stopień neurotyzmu wykazywany przez tych pacjentów w porównaniu z osobami zdrowymi (Esler i Goulston, 1973; Latimer i wsp., 1981) może wskazywać, że objawy odzwierciedlają neurotyczne nasilenie tego, co dla normalnej populacji są normalnymi dolegliwościami.
3) Wysoka częstość diagnoz psychiatrycznych u pacjentów z IBS (54% -100%), przy czym najczęstszymi diagnozami są lęk i depresja (Creed, Craig i Famer, 1988; Ritcher, Obrecht, Bradley, Young i Anderson, 1986), więc Twój dyskomfort może być objawem zaburzenia psychiatrycznego, głównie depresji lub lęku.
4) Pacjenci z IBS zgłaszają większą liczbę objawów pozaprawnych (osłabienie, bóle głowy, bezsenność, zawroty głowy, częste oddawanie moczu, nagłe parcie na mocz, bolesne miesiączkowanie i dyspareunia) oraz konsultacje w przypadku tych problemów niż pacjenci z innymi chorobami przewodu pokarmowego i osoby z osoby zdrowe, co umożliwia IBS spowodowane nieprawidłowym zachowaniem chorobowym (Fowlie, Eastwood i Ford, 1992; Smart, Mayberry i Atkinson, 1986; Switz, 1976). Takie zachowanie chorobowe charakteryzowałoby się tematem choroby w komunikacji, ciągłymi odniesieniami do bólu i dyskomfortu, przyjmowaniem leków i niepełnosprawnością nieproporcjonalną do wyników badania fizykalnego.
Techniki psychologiczne stosowane u pacjentów z IBS są zasadniczo dwie, jedna ma na celu przeciwdziałanie skutkom stresu, a druga koncentruje się na zarządzaniu sytuacjami awaryjnymi. Techniki radzenia sobie ze stresem zostały opisane przez Latimera (1983) i Whiteheada (1985) i są one stosowane w modyfikacji zachowania: relaksacji, biofeedbacku, systematycznej desensytyzacji i technikach radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Interwencja ta byłaby uzasadniona u pacjentów, u których stres wywołuje reaktywność jelit, ponieważ w tym stanie warunkowanie i wywołanie zmienionych odpowiedzi jelitowych może być faworyzowane w początkowo neutralnych sytuacjach, chociaż wiąże się to z groźnymi kontekstami.
W zarządzaniu nieprzewidzianymi sytuacjami pracuje się głównie nad hamowaniem motorycznym, werbalizacją bólu, unikaniem relacji społecznych i zwiększeniem aktywności społecznej. Interwencja ta jest uzasadniona operacyjnym charakterem zachowań chorobowych pacjentów z IBS. Rozumie się, że ustalenie objawów IBS jako sprawczych jest wynikiem skojarzenia pozytywnych konsekwencji (uwaga werbalna, przywileje) z werbalnymi i / lub motorycznymi objawami zaburzeń żołądkowo-jelitowych, jakie podmiot wywołuje w obliczu percepcji zmian fizjologicznych.
Interwencja miałaby na celu wyeliminowanie społecznego i / lub materialnego wzmocnienia, jakie podmiot otrzymuje w obliczu symptomatycznych objawów, a jednocześnie uzależnienie tych nagród od zachowań opiekuńczych. Badanie Fernández Rodríguez (1989) pokazuje, że grupa leczona technikami postępowania awaryjnego uzyskała znaczną redukcję objawów ze strony układu pokarmowego i pozaprawnego. Inne badania (González Rato, García Vega i Fernández Rodríguez 1992) podkreślają znaczenie technik zarządzania stresem, a także technik zarządzania sytuacjami awaryjnymi.
metoda
Przedmiot
24-letnią dziewczynkę nazwiemy AN. Przyjechał do naszego ośrodka we wrześniu 1998 roku, skarżąc się na problemy lękowe. Jego niepokój pogłębił się w ostatnich tygodniach ze względu na fakt, że tydzień lub dwa temu wykonał kontrakt i obawia się problemów finansowych, które może to spowodować w jego rodzinie. AN skończył studia na kierunku praca socjalna i od dwóch lat pracuje czasowo na różnych stanowiskach.
Ocena przypadku wskazuje na następujące wyniki:
Historia kliniki
Mówi, że zawsze była zdenerwowana. Od miesiąca był przytłoczony, niespokojny. Nigdzie się nie trzyma. Trudno mu spać. Po jedzeniu idzie do łazienki, ponieważ jego brzuch staje się jaśniejszy. Wygląda na bardzo zdenerwowaną i zauważasz, że mówi w pośpiechu. Kontrakt wywiązywał się tydzień lub dwa temu, a od 1-2 miesięcy przed jego wykonaniem zaczęły się problemy z posiłkami. W nocy denerwuje się, bo wie, że nie idzie spać. Jest trochę hipochondrykiem. Z każdym bólem lub dyskomfortem, o ile nie goi, wkrótce zostaje przytłoczony. Poszedł na ostry dyżur z powodu dolegliwości żołądkowo-jelitowych i po wykonaniu niezbędnych badań diagnostycznych powiedzieli mu, że to może działać. Poszedł do ośrodka zdrowia psychicznego w swojej przychodni, gdzie przepisano mu leksatynę 0,5-0-0,5 i kazano mu zaczekać, ponieważ grupa ma się rozpocząć. Że nie miałem nicByłem po prostu zdenerwowany, jak mógł. Twierdzi, że nie pije alkoholu.
Ostatni kryzys: czwartek był zły przez cały dzień. Idzie spać myśląc, że w ogóle nie będzie spał. Budzi się z przekonaniem, że się myli. W żołądku zaciął się supeł. W barze zaczął się przytłaczać, nikogo nie słuchał. Bardzo świadomy swoich uczuć. To było przytłaczające. Nie miał ochoty tam być, gula w gardle i klatce piersiowej. Pomyślałem: „jaki jestem zdenerwowany, jestem bardzo przytłoczony, co jest ze mną nie tak”. Z mniej lub bardziej intensywnym uczuciem strachu. Martw się, że może ci się przydarzyć coś złego. Nie wyjdzie z tej chwili. Nie umierając, bo śmierć się nie boi, choroba bardziej go przeraża. Zwykłe przeziębienie bardzo cię przeraża. Bardzo boi się chorób, zwłaszcza że była operowana i miała usunięte jajniki.
Wielokrotnie boi się poważnych schorzeń, jest przytłoczony i idzie do lekarza. W pewnym momencie zaczęła go boleć głowa. Poszła do lekarza, bojąc się, że coś jest nie tak. Lekarz powiedział mu, że nic nie ma i nie wierzy. Myślałem, że lekarz był głupi. Potem miał zapalenie żołądka. Leczenie nic nie dało. Lekarz powiedział, że działa. Posiłki były dla niego złe. Wszystko się powtórzyło, ścisk w żołądku. Potem dostał alergii na pyłki i martwiąc się o alergię, pozbył się zapalenia żołądka. Czasami twój niepokój zmniejsza się, słysząc uspokajającą diagnozę od lekarza, a czasami nie. Wiele razy byłeś u lekarza, myśląc, że masz poważną chorobę. Jej ojciec jest taki jak ona. Bardzo się boi. Zwykle rozmawia z nim o chorobach. Obaj odciążają się nawzajem.
Po ataku paniki zwykle opuszcza miejsce, w którym się znajduje, i lubi, gdy się z nim rozmawia i dodaje mu otuchy. W domu uspokajali ją, ale poza ojcem są już zmęczeni. Kiedy nie może zasnąć, ojciec zostaje z nią i rozmawia. Czasami boi się chodzić ze strachu przed złym samopoczuciem. Bardziej boi się złego samopoczucia na ulicy i czasami unika wychodzenia z domu. Kiedy chłopak ją przekonuje i odchodzi, czuje się lepiej, ale jeśli myśli, że gdzieś pójdzie i będzie źle się czuła, przychodzi i źle się czuje.
Stopień dyskomfortu wywołanego objawami 8.5.
Relaksuje go rozmowa z ojcem, ponieważ są tacy sami. Kiedy jest z ludźmi, czuje się lepiej.
Ataki lęku zdarzają się prawie codziennie. Boi się tych ataków: „znowu mnie uderzy”.
Zawsze była sama. Nudzi się i kręci mu w głowie. Potraktuj to jako niepewne i niezdecydowane. Ona myśli i martwi się o różne rzeczy przez cały dzień. Masz poczucie, że cokolwiek zrobisz, zawsze podejmiesz złą decyzję.
Leczenie i jego wyniki
Po ocenie sprawy poprzez samodzielną rejestrację, testy, rozmowę kwalifikacyjną itp. Rozpoczyna się protokół leczenia ogniskowej poznawczej terapii paniki (Roca, E. i Roca, B., 1998), podczas gdy wprowadzane są stopniowe samozakazy (Maldonado, AL, 2001). Ponadto początkową bezsenność leczono zgodnie z wytycznymi dotyczącymi higienicznego snu, zastosowano program przyjemnych zajęć i zainicjowano ekspozycję na niektóre czynności, których unikała: wychodzenie z partnerem, gdy nie miała na to ochoty itp.
Dobrze reaguje na to leczenie, objawy lęku napadowego ustępują po około trzech miesiącach. Uruchamia się moduł hipochondrialny i pojawia się intensywny strach przed nawrotem, gdy objawy żołądkowo-jelitowe stają się bardziej ostre. Wyjaśniamy, że po ocenie przypadku i przy podejmowaniu decyzji o kolejności stosowania poszczególnych składników leczenia zdecydowaliśmy się rozpocząć od protokołu interwencji w przypadku lęku napadowego. Mieliśmy nadzieję, że złagodzenie objawów lęku może poprawić nasilenie objawów żołądkowo-jelitowych. Uważaliśmy również, że zmniejszając objawy lęku, można również zmniejszyć hipochondryczne lęki i przekonania (ponieważ wiele objawów lęku jest błędnie interpretowanych przez tych pacjentów jako objawy poważnych chorób).
Rzeczywiście, zgodnie z przewidywaniami, złagodzenie objawów lęku poprawiło objawy żołądkowo-jelitowe i zachowania hipochondryczne.
Jednak zmiana uwarunkowań środowiskowych klientki (wyjazd do pracy za granicę) wystawiła ją na niepokojące ją bodźce: mieszkanie na zewnątrz, podróże, zmiany itp. i spowodowało nasilenie objawów żołądkowo-jelitowych i ogólnego niepokoju. Przerwało to pomysłowe techniki powodziowe, które stosowaliśmy, aby zmniejszyć lęki hipochondryczne i skoncentrować leczenie na ocenie i leczeniu objawów żołądkowo-jelitowych. Leczenie tych objawów żołądkowo-jelitowych opisanych poniżej jest przedmiotem niniejszego komunikatu.
Ocena zespołu jelita drażliwego
Na podstawie wyników uzyskanych za pomocą technik wywiadu i samodzielnej rejestracji zwracamy uwagę na następujące kwestie:
Ogólne informacje o problemach
- Definiuje swojego ojca jako hipochondryka i stwierdza, że jego brzuch rozjaśnia się również, gdy jest zdenerwowany.
- Przedstawia nawracający niepokój związany z objawem.
Opis zachowania problemowego
Ma biegunkę i ból brzucha. Ten objaw wydaje się związany z wysokim poziomem niepokoju.
Bodźce wyzwalające
Myśli takie jak:
- Jedzenie sprawi, że poczuję się źle
- Boli mnie brzuch
- Będę się denerwować
- To sprawi, że poczuję się źle
- Będę się denerwować jak zwykle
- Muszę iść do łazienki
- Jestem bardzo zdenerwowany, to wpłynie na mój brzuch
- A jeśli się denerwuję
- A jeśli boli mnie brzuch i nie mogę go utrzymać
- Rozchoruję się na brzuch
- Znowu będę chory na brzuch
- Jestem zdenerwowany, jestem bardzo spięty
- Mój brzuch jest bardzo napięty
- A jeśli pęknie mi brzuch
- To jedzenie jest silniejsze niż normalnie
Wewnętrzne bodźce wyzwalające: uczucie skurczów lub wypróżnień, odczuwanie bólu brzucha, odczuwanie lub słyszenie hałasu wytwarzanego przez wypróżnienia, uczucie ciężkości w żołądku, nerwowość.
Zewnętrzne bodźce wyzwalające: pora obiadowa, ciężki posiłek, zbliżająca się pora wyjścia, konieczność zmiany miejsca na ulicy (np. Bycie w barze i pójście do innego), rozpoczęcie wizyta u lekarza itp.
Zachowania związane z unikaniem
Korzystaj z toalet publicznych (innych niż w domu).
Jedz ciężkie posiłki.
Konceptualizacja przypadku
AN ma, odkąd pamięta, problem unikania usług publicznych (WC). Po prostu użyj tego w domu. To unikanie prawdopodobnie mogło doprowadzić do sytuacji, w których musiałeś znosić lub próbować ignorować wewnętrzne bodźce, które wskazują, że jelita muszą ewakuować swoją zawartość. Jeśli tego nie zrobisz, ból wzrośnie w tym samym czasie, gdy niepokój, który wyobrażamy sobie, może prowadzić do narażenia się na tę sytuację. W ten sposób poprzez warunkowanie wsteczne wszystkie bodźce związane z lękiem i bólem nabrały właściwości generowania niepokoju. Wiadomo, że lęk ma zdolność rozjaśniania brzucha powodując biegunkę. Z biegiem czasu,pierwsze bodźce rozpoczynające łańcuch, który kończy się koniecznością pójścia do toalety, stopniowo nabrały właściwości warunkowych bodźców lękowych.
Samo postrzeganie tych bodźców (skurczów itp.) Wywołuje niepokój i zwiększa ryzyko dalszego rozjaśniania brzucha. Z biegiem czasu myśli przewidujące nabrały również zdolności radzenia sobie z lękiem. Ponadto, ponieważ myśli te wywołują niepokój, a niepokój może powodować rozjaśnienie brzucha, można postawić hipotezę, że w większości przypadków, gdy AN myślał: „Jestem pewien, że mój brzuch się rozjaśnia”, przerażające wydarzenie faktycznie miało miejsce. To było w stanie zwiększyć stopień wiary w te myśli, a jednocześnie wywołać niepokój. Z biegiem czasu ten lęk przed nawracającym objawem lub lękiem narastał, co odgrywa ważną rolę w utrzymaniu problemu.
Należy wziąć pod uwagę tę konceptualizację przypadku, ponieważ umożliwia ona rozpoczęcie paradoksalnego leczenia intencjonalnego in vivo. Paradoksalna intencja to technika, która zwykle daje dobre rezultaty, gdy głównym objawem jest to, co niektórzy autorzy nazywają nawracającym lękiem, a inni lękiem przed strachem lub podatnością na lęk. Proponowane leczenie może być przydatne w tych przypadkach, które charakteryzują się podobną konceptualizacją i w których poprzedzające objawy biegunki są uwarunkowane bodźcem lękowym, a osoba ma nawracający lęk
Leczenie
Leczenie zachowań problemowych rozpoczęliśmy od techniki paradoksalnych intencji in vivo. Prosimy klienta, aby w naszej obecności zjadł kanapkę, a my staramy się opowiedzieć mu myśli o paradoksalnych intencjach i poprosić, aby o nich pomyślał.
Proces składał się z dwóch cotygodniowych sesji trwających około 45 minut, podczas których w kuchni naszego ośrodka klientka zjadła kanapkę, podczas gdy terapeuta zachęcał ją do skoncentrowania się na myślach o paradoksalnym zamiarze, czytając je na głos, pozostawiając 10-minutową przerwę. -15 sekund między każdą myślą. Jednocześnie przeprowadzono ekspozycję na dwa unikane bodźce związane z zachowaniami hipochondrycznymi: „jedz krewetki” i „pij majonez”.
Zastosowano następujące myśli o paradoksalnym zamiarze:
- Mój brzuch się rozjaśni
- Chcę, żeby mój brzuch był jak najbardziej rozjaśniony
- To jedzenie sprawi, że poczuję się źle
- Poczuję skurcze
- Chcę poczuć najsilniejsze możliwe skurcze
- Mój brzuch się rozjaśnia i nie ma mnie w domu
Technika dała bardzo dobre rezultaty w naszym ośrodku, czyli od pierwszej próby jej brzuch nie rozjaśnił się. Kiedy ta technika jest zalecana jako zadanie domowe, nie robi tego. Jednak pojawiają się trudności w uogólnianiu ze względu na charakterystykę osoby lub technikę lub interakcję obu. Faktem jest, że nie możemy zmusić cię do wykonania tej techniki w domu. Trudność sprawy polegała na tym, że w celu rozwiązania problemów uogólniających główny terapeuta lub współterapeutka musiałby udawać się do domu klientki w różnych sytuacjach: o porach posiłków, przed wyjściem z domu, przed wyruszyć w podróż.
To rozwiązanie nie wydawało się odpowiednie, więc zmieniliśmy projekt leczenia. Uważamy jednak, że paradoksalna intencja in vivo lub w wyobraźni powinna zostać przećwiczona w przyszłości w przypadkach zespołu jelita drażliwego, które przedstawiają konceptualizację podobną do opisanego przypadku, a zwłaszcza w przypadku myśli antycypacyjnych lub nawracającego niepokoju odgrywają ważną rolę w utrzymaniu zaburzenia.
Na tym etapie interwencji paradoksalny zamiar zmienia się poprzez ekspozycję na objawy żołądkowo-jelitowe za pomocą środków przeczyszczających, a ekspozycji na unikane bodźce towarzyszy terapeuta (korzystanie z toalet publicznych).
Podstawa zachowań problemowych z wykorzystaniem techniki wywiadu
(11-1-00): „Często patrzę na siebie, zwłaszcza na brzuch. Nie przywiązuję zbytniej wagi do reszty. Dzisiaj tyle razy chodziłam do łazienki, bardziej denerwuję się, jeśli dużo chodzę. Gdybym był mały, myślę, że że może będę musiał iść do pracy lub na ulicę. Następnego dnia, jeśli nic nie robiłam poprzedniego dnia: boli mnie brzuch, idę do łazienki ”.
Jak zaczął się brzuszek? „Widziałam, że po zjedzeniu bolał mnie brzuch i musiałam iść do łazienki. Z początku zdarzało mi się to raz w tygodniu. Zacząłem być bardzo świadomy i rozmyślać o tym i było gorzej. Poszedłem do lekarza, który przepisał mi leki przeciwskurczowe.. Byłem bardziej sugestywny i kiedy zacząłem jeść, zmartwiłem się i zacząłem odczuwać ruchy żołądkowo-jelitowe. Środek przeciwzakrzepowy nic mi nie zrobił. Zacząłem się bać i być świadomy przez cały dzień. atak paniki".
Proces
Częstotliwość sesji wynosiła jeden tydzień od godziny do półtorej godziny.
Całkowity czas leczenia wyniósł półtora miesiąca, a poprawa pojawiła się 10-15 dni po rozpoczęciu stosowania środków przeczyszczających.
Na pierwszej sesji interwencyjnej wyjaśniono jej w prostych słowach, co się z nią dzieje i dlaczego leczenie może być skuteczne:
Kiedy unikałeś korzystania z innych usług publicznych, gdy odczuwasz potrzebę pójścia do toalety, próbowałeś znieść silne bóle brzucha. To spowodowało, że przed wyjściem z domu, aby uciec i spędzić czas na zewnątrz, pojawia się strach, że to ci się przydarzy i wyczekujące myśli ”i jeśli mój brzuch się rozjaśni. Z biegiem czasu bodźce, które przewidują, że brzuch się rozjaśni (myśli, hałasy wywołane ruchliwością jelit, mocne posiłki, bodźce lękowe, takie jak zmiany, podróż itp.) Stają się bodźcami zwiększającymi niepokój zwiększają możliwość rozjaśnienia brzucha. Boisz się, że twój brzuch się rozjaśni, ale ten strach zwiększa prawdopodobieństwo, że ci się to przydarzy. Więc,Powinien być narażony na ten objaw, dopóki strach, który wywołuje, nie zostanie zmniejszony. W tym celu użyjemy środków przeczyszczających. Ponadto fakt niekorzystania z usług publicznych budzi logiczną obawę, że Twój brzuch stanie się lżejszy, gdy będziesz poza domem. Dlatego też zamierzamy ujawnić ten strach przed korzystaniem z usług publicznych innych niż usługi domowe. Zamierzamy zdemaskować obawę, że nie będziesz w stanie utrzymać stolca, proponując wytrzymanie przez kilka minut przed pójściem do toalety. Wystawa będzie również skierowana na zachowanie mówienia w różnych sytuacjach: „idę do toalety”.Dlatego też zamierzamy ujawnić ten strach przed korzystaniem z usług publicznych innych niż usługi domowe. Zamierzamy zdemaskować obawę, że nie będziesz w stanie utrzymać stolca, proponując wytrzymanie przez kilka minut przed pójściem do toalety. Wystawa będzie również skierowana na zachowanie mówienia w różnych sytuacjach: „Idę do toalety”.Dlatego zamierzamy również ujawnić ten strach przed korzystaniem z usług publicznych innych niż w Twoim domu. Zamierzamy zdemaskować obawę, że nie będziesz w stanie utrzymać stolca, proponując wytrzymanie przez kilka minut przed pójściem do toalety. Wystawa będzie również skierowana na zachowanie mówienia w różnych sytuacjach: „Idę do toalety”.
Ekspozycja poprzez użycie środków przeczyszczających na wewnętrzne bodźce wyzwalające
Zaleca się przyjmowanie środków przeczyszczających w dawce 10 kropli dziennie oraz przeczyszczającego doodbytniczo dwa razy w tygodniu.
Po dwóch tygodniach stosowanie środka przeczyszczającego zaczyna zanikać w następujący sposób (T = wziąć; D = odpoczynek; liczba po prawej stronie litery wskazuje dni, w których należy przyjmować środek przeczyszczający lub odpoczynek):
- T3-D2-T2-D1-T2-D1-D1-T1-D2-T1-D2-T1-D2-T1. (Czas blaknięcia 22 dni).
Przećwicz zachowanie polegające na mówieniu: „Idę do toalety” i robienie tego
Jest proszony o dwukrotne powiedzenie podczas 4 sesji zabiegowych: „Idę do toalety” i idę, co robi bez problemów.
Podczas ekspozycji z ko-terapeutą na zachowania związane z chodzeniem do toalety należy również ćwiczyć takie zachowanie mówiąc: „Idę do toalety”.
Ekspozycja na żywo z terapeutą na zachowania związane z korzystaniem z toalet publicznych
W ciągu 4 tygodni wystawianie się na różne usługi publiczne odbywa się w towarzystwie współterapeuty, psychologa z tego ośrodka.
Wystawa odbywała się co tydzień. AN opuścił ośrodek w towarzystwie współterapeuty i poszli do kawiarni lub barów, napili się, a klient powiedział: „Idę na usługę” i skorzystał z obsługi tego miejsca. AN wszedł sam do toalety, podczas gdy terapeuta czekał przy barze lub siedział przy stole.
Pojawienie się barów czy kawiarni stopniowo się zmieniało, zaczynając od tych, które były lepiej udekorowane i wyglądały czysto, a kończąc na innych o gorszym wyglądzie.
Wcześniej poinformowano mnie, pytając kilku kolegów, jaki jest normalny sposób korzystania przez kobiety z usług publicznych (oczywiście wiem, jak korzystam z usług publicznych, ale nie wiem, jak robi to przedstawicielka innej płci). Obiektywnym kryterium wystawy było uzyskanie kształtu, który według wniosków, do których doszedłem po zapytaniu kilku kobiet, był zwykły. Nie uważałem za konieczne, aby przedstawiać cel, który nie był rozsądny zgodnie ze zwyczajami dotyczącymi tego zachowania. Dlatego zaproponowałem dwa sposoby prowadzenia prezentacji: 1) Kucanie bez fizycznego kontaktu z toaletą. 2) Przy fizycznym kontakcie z toaletą, ale uprzednio umieszczając na niej paski papieru.(Zauważ, że nie wystawiamy się na bodziec fobiczny, ale raczej osiągamy zachowanie, które nie znajduje się w repertuarze klienta).
Ekspozycja na zachowania związane z korzystaniem z toalet publicznych
Poleca się im korzystać z różnych usług publicznych: domu pana młodego, pracy, domu znajomych, miejsc „wyjścia” itp.
Test na rzeczywistość, aby ujawnić przekonanie: „jeśli mój brzuch się rozjaśni, nie wytrzymam i mogę stracić stolec i zostać poplamiony”
Wcześniej odbyła się sesja edukacyjna na temat tego aspektu, wskazująca, że zwieracz odbytu to mięsień, który pozostaje skurczony w swoim naturalnym stanie, a gdy rozluźnia się w sposób dobrowolny i kontrolowany, rozluźnia się, umożliwiając przejście stolca.
Pomimo strachu przed stratą trwa.
Kiedy zauważysz rozjaśnienie brzucha, nie idź natychmiast do toalety, ale poczekaj około 10-15 minut. Podjęto próbę wystawienia cię na przerażające doznania i zmniejszenia lęku przed mimowolną stratą. Co tydzień jest pytany o to zadanie i pomaga mu uświadomić sobie, że czekając przez chwilę, nie przynosi żadnych strat.
Ocena wyników interwencji poprzez wywiad
(3-14-00): „Brzuch jest w porządku. Czasami się denerwuje”.
12-miesięczna kontrola dotycząca zachowań problemowych
W ramach działań następczych przeprowadzonych przez jeden miesiąc, trzy miesiące, sześć miesięcy i rok, problem z zachowaniem jest nadal rozwiązany.
Konieczne jest wyjaśnienie, że ujawniliśmy tylko leczenie problemu zachowania w przypadku lęku napadowego, hipochondrii itp.
Leczenie tego przypadku wymagało całkowitego czasu trwania 10 miesięcy, z czego 3 miesiące przeznaczono na leczenie lęku napadowego i niektórych zachowań hipochondrycznych, kolejne 3 miesiące poświęcono opisywanemu zachowaniu problemowemu, a później inne zachowania problemowe wymagały leczenia. wielka złożoność jak: nadmierne zachowania samoobserwacyjne, które zaczęliśmy leczyć z nasyceniem i musieliśmy zmienić na zapobieganie reakcjom, nadmierna wiara w siłę ich myśli: "jeśli myślę, że coś mi się stanie, to mi się stanie" itp.
Wnioski
Leczenie zespołu jelita drażliwego przy pomocy technik ekspozycji było skuteczne. Paradoksalnie, kontrolowane stosowanie środków przeczyszczających w celu odsłonięcia objawów żołądkowo-jelitowych w przypadku, gdy dominującymi objawami są bóle brzucha, biegunka i myśli przewidujące, a biegunka wiąże się z podwyższonym poziomem niepokoju, przyniosło dobre rezultaty..
W przeglądzie piśmiennictwa nie znaleźliśmy żadnego leczenia podobnego do tego.
Paradoksalny zamiar in vivo, choć w tym przypadku nie przyniósł oczekiwanego rezultatu, powinien być również brany pod uwagę jako opcja terapeutyczna w przypadkach, które są konceptualizowane podobnie do omawianego.
Dyskusja
Prawdopodobnie niektóre przypadki nadwrażliwości jelita grubego można konceptualizować w podobny sposób do przedstawionego przypadku, więc technika ekspozycji na środek przeczyszczający może przynieść korzyści tym badanym.
Aby powtórzyć nasze wyniki, potrzebne są nowe studia przypadków i badania kontrolowane.
Nie wiemy, czy znajdziemy technikę, która może zapewnić obiecujące wyniki w leczeniu jelita drażliwego, czy technikę, którą można zastosować tylko w określonych przypadkach jelita drażliwego i której nie można uogólnić na większość przypadków. Dlatego ostrzegamy o konieczności dalszych badań przed rozważeniem tej techniki jako odpowiedniej możliwości. Ponadto uważamy, że tę technikę należy testować tylko w przypadkach nadwrażliwości jelita grubego, które prezentują konceptualizację podobną do opisanej przez nas.
Ten artykuł ma charakter wyłącznie informacyjny, w Psychology-Online nie mamy uprawnień do postawienia diagnozy lub zalecenia leczenia. Zapraszamy na wizytę u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.
Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Leczenie przypadku drażliwego jelita grubego przez narażenie na żywo na bodźce warunkowe, zalecamy wejście do naszej kategorii Inne zdrowe życie.
Bibliografia- Chaudhary, NA i Truelove, SC (1962). Zespół jelita drażliwego: badanie cech klinicznych, predysponujących przyczyn i rokowań w 130 przypadkach . W: Quarterly Journal of Medicine 31, s. 307- 323,
- Fernández Rodríguez, C. (1989). Leczenie psychologiczne w zespole jelita drażliwego . W Psicothema 1 (1-2), str. 71-85.
- Fernández Rodríguez, C.; Linares Rodríguez, A. and Pérez Alvarez, M. (1992). Interwencja psychologiczna w zespole jelita drażliwego: behawioralne predyktory poprawy klinicznej . W Notebooks of Psychosomatic Medicine and Link Psychiatry 21, s. 24-34.
- Fowlie, S.; Eastwood, M.A. i Ford, MJ (1992 ). Zespół jelita drażliwego: wpływ czynników psychologicznych na zespół objawów . W Journal of Psychosomatic Research 36, str. 169-173.
- González Rato; MC; García Vega, E. and Fernández Rodríguez, C. (1992). Interwencja behawioralna w zespole jelita drażliwego: dwa badania kliniczne. W Psicothema 4 (2), str. 513-530.
- Latimer, PR (1983 ). Funkcjonalne zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Podejście medycyny behawioralnej. Nowy Jork. Springer Pub.
- Maldonado, AL (2001). Poznawczo-behawioralne leczenie przypadku pierwotnej hipochondrii z tanatofobią. Książka protokołów: I Krajowy Kongres Stosowanej Psychologii Klinicznej. Granada: Od redakcji ALBORAN Psychology Center.
- Manning, AP; Thompson, WG; Heaton, KW i Morris, AF (1978). W kierunku pozytywnej diagnozy zespołu jelita drażliwego. W Britsh Medicine Journal 2, str. 653-654.
- Moreno-Romo, J.; Bottle, C. and Bixquert, M. (1994). Badanie zdarzeń życiowych u pacjentów z zespołem jelita drażliwego. . In Analysis and Modification of Behavior 20 (74), s. 833-861.
- Moreno-Romo, J.; Bottle, C. and Bixquert, M. (1996). Związek między codziennymi aspektami psychospołecznymi a objawami u pacjentów z zespołem jelita drażliwego . Analiza zachowania i modyfikacja 22 (81), s. 75-91.
- Murney, RG i Winsship, DH (1982 ). Zespół jelita drażliwego . W Journal of Clinical Gastroenterology 11, str. 563-592.
- Roca, E. i Roca, B. (1998). Jak skutecznie leczyć panikę. Walencja: edycje ACDE.