Spisu treści:
- Cierpliwy:
- Pierwsza aplikacja:
- Ocena:
- Opis aktualnych objawów
- Diagnoza według DSM-V:
- Kryteria diagnostyczne agorafobii:
- Analiza funkcjonalna obudowy:
- Farmakoterapia:
- Leczenie psychologiczne:
Ocena: 4 (1 głos) 3 komentarze Autor: Enrique Beltrán. 28 lutego 2018 r
W tym artykule PsicologíaOnline przedstawimy przypadek agorafobii. Wyjaśnienie wszystkich wykonanych kroków i określenie objawów i leczenia.
Możesz być także zainteresowany: Jak pokonać agorafobię bez leków- Cierpliwy:
- Pierwsza aplikacja:
- Ocena:
- Diagnoza według DSM-V:
- Kryteria diagnostyczne agorafobii:
- Analiza funkcjonalna obudowy:
- Farmakoterapia:
- Leczenie psychologiczne:
Cierpliwy:
Pan 58 lat, lekarz w sytuacji całkowitej niepełnosprawności. Rozwiedziony. Ma niezależną córkę, z którą utrzymuje sporadyczne kontakty w wyznaczonych terminach. W tej chwili pacjent mieszka z ojcem po osiemdziesiątce.
Pierwsza aplikacja:
Poprzez Psicoxarxa Solidaria COPC kontaktuję się z pacjentem i umawiamy się na pierwszy wywiad 6 kwietnia 2016 roku w domu pacjenta. Powodem konsultacji jest możliwa agorafobia.
Ocena:
Proces oceny składał się z serii osobistych wywiadów z pacjentem, odbywających się z częstotliwością jednej lub czasem dwóch sesji w tygodniu, z których każda trwała około półtorej godziny, wszystkie odbywały się w domu i obejmowały całkowity czas trwania sesji. czteromiesięczne leczenie oceniające.
Z wywiadów uzyskano następujące informacje:
Istnieje historia zaburzeń psychicznych u kilku bezpośrednich krewnych. Pacjent opisuje mi przypadki możliwych OCD, fobii i innych rodzajów zaburzeń psychicznych u różnych bliskich krewnych.
Opis aktualnych objawów
Pacjent odnosi się do zawrotów głowy lub oszołomienia, które pojawiają się w różnych sytuacjach. Widzenie siebie na otwartej przestrzeni i bez pomocy jest sytuacją, która wywołuje największe zawroty głowy. Po zawrotach głowy lub oszołomieniu pojawiają się myśli rozpaczy i bezradności, którym w wielu przypadkach towarzyszą ataki paniki.
Pojawienie się zawrotów głowy nie pozwala mu na normalne życie, nie jest w stanie wykonywać najbardziej podstawowych czynności życia codziennego, takich jak zakupy czy jakiekolwiek czynności poza domem.
Objawy zawrotów głowy i poczucia bezradności prawdopodobnie pojawiły się po raz pierwszy w wieku 15 lat podróżując metrem, następnie pojawiło się kilka podobnych epizodów, na alei w Barcelonie, na plaży, w dużych sklepach, w zasadzie nie było żadnych poważnych konsekwencji, Ale z biegiem czasu objawy się pogarszały, aż po czterdziestym roku życia objawy były niesprawne, praktycznie nie opuszczał domu od czterdziestu do pięćdziesięciu ośmiu lat.
Pacjent opisuje objawy jasnym i pogodnym językiem, jest przez cały czas świadomy swojej sytuacji, ma nawet świadomość, jak irracjonalne są jego myśli. Czasami jest zdesperowany za sytuacją i brakiem rozwiązań, co powoduje bardzo zły nastrój.
Czasami pacjent ucieka się do spożycia alkoholu, aby wyjść z domu, ponieważ okazało się, że jest to sposób na złagodzenie objawów, chociaż tymczasowo.
Jeśli chodzi o leczenie farmakologiczne, pacjent mówi mi, że niektóre leki mu pomagają, ale żaden z nich nie eliminuje objawów.
Pacjent wyjaśnia mi, że wykonał wszelkiego rodzaju badania medyczne, po których nie ujawnia się choroby somatycznej wyjaśniającej objawy. Ma nadwagę, ale zapewnia mnie, że analizy nie pokazują żadnych nieregularnych poziomów.
Możemy podkreślić, że cierpi na łuszczycę rąk, rąk i nóg, ale w tej chwili, w porównaniu z nasileniem pozostałych objawów, uważamy, że łuszczyca nie jest jego głównym zmartwieniem.
Diagnoza według DSM-V:
Lęk napadowy 300.01 (F41.0)
Agorafobia 300.22 (F40.00)
Kryteria diagnostyczne lęku napadowego:
Powtarzające się nieprzewidziane ataki paniki; Atak paniki to nagłe pojawienie się intensywnego strachu lub intensywnego dyskomfortu, które osiąga swój maksymalny wyraz w ciągu kilku minut iw tym czasie występują cztery (lub więcej) z następujących objawów:
- Kołatanie serca, bicie serca, przyspieszone tętno.
- Wyzysk
- Potrząsanie lub potrząsanie.
- Uczucie duszności lub dławienia się.
- Uczucie uduszenia
- Ból lub dyskomfort w klatce piersiowej.
- Nudności lub dyskomfort w jamie brzusznej.
- Zawroty głowy, niepewność, oszołomienie lub omdlenie.
- Dreszcze lub uczucie gorąca
- Parestezje (uczucie drętwienia lub mrowienia).
- Derealizacja (poczucie nierzeczywistości) lub depersonalizacja (oddzielenie się od siebie).
- Strach przed utratą kontroli lub „wariactwem”.
- Boi się umrzeć.
Co najmniej jeden z ataków miał miejsce miesiąc (lub dłużej) po jednym lub obu z poniższych:
- Trwający niepokój lub martwienie się innymi atakami paniki lub ich konsekwencjami (np. Utrata kontroli, zawał serca, „wariactwo” ).
- Znacząca, nieprzystosowana zmiana w zachowaniu związanym z atakiem (np. Zachowania mające na celu uniknięcie ataków paniki, takie jak lewitacja podczas ćwiczeń lub nieznane sytuacje ).
Zaburzenia nie można przypisać fizjologicznym skutkom substancji (np. Leku, lekarstwa) ani innym stanom chorobowym (np. Nadczynność tarczycy, zaburzenia krążeniowo-oddechowe ).
D. zaburzenia nie można lepiej wyjaśnić innym zaburzeniem psychicznym (np. Ataki paniki nie pojawiają się wyłącznie w odpowiedzi na przerażające sytuacje społeczne, takie jak zespół lęku społecznego; w odpowiedzi na określone przedmioty lub sytuacje fobiczne, jak w specyficznej fobii, w odpowiedzi na obsesje, jak w zaburzeniu obsesyjno-kompulsywnym; w odpowiedzi na wspomnienia traumatycznych wydarzeń, jak w zespole stresu pourazowego; lub w odpowiedzi na oddzielenie się od postaci przywiązania, jak w zaburzeniu lęk separacyjny)
Kryteria diagnostyczne agorafobii:
Intensywny strach lub niepokój w dwóch (lub więcej) z następujących pięciu sytuacji:
- Korzystanie z transportu publicznego (np. Samochody, autobusy, pociągi, łodzie, samoloty).
- Przebywanie na otwartej przestrzeni (np. Parkingi, targowiska, mosty).
- Przebywanie w miejscach zamkniętych (np. Sklepy, teatry, kina).
- Stanie w kolejce lub bycie w środku tłumu.
- Przebywanie sam na sam z dala od domu.
Jednostka obawia się lub unika takich sytuacji, ponieważ myśli, że ucieczka może być trudna lub pomoc może nie być dostępna, jeśli pojawią się objawy paniki lub inne upośledzające lub krępujące objawy (np. Strach przed upadkiem u osób starszych, strach przed nietrzymaniem moczu).
Sytuacje agorafobiczne prawie zawsze wywołują strach lub niepokój.
Sytuacji agorafobicznych aktywnie unika się, wymagają obecności towarzysza lub opierają się im intensywny strach lub niepokój.
Strach lub niepokój są nieproporcjonalne do rzeczywistego zagrożenia, jakie stwarzają sytuacje agorafobiczne i kontekst społeczno-kulturowy.
Strach, niepokój lub unikanie trwają, zazwyczaj trwają sześć lub więcej miesięcy. G. Strach, niepokój lub unikanie powodują klinicznie istotny stres lub upośledzenie w życiu społecznym, zawodowym lub w innych ważnych obszarach funkcjonowania.
Jeśli występuje inny stan chorobowy (np. Choroba zapalna jelit, choroba Parkinsona), strach, niepokój lub unikanie są wyraźnie nadmierne.
Strach, lęk czy unikanie nie są lepiej tłumaczone przez objawy innego zaburzenia psychicznego; Na przykład objawy nie są ograniczone do określonej fobii, typu sytuacyjnego; nie dotyczy tylko sytuacji społecznych (jak w przypadku zespołu lęku społecznego); i nie są związane wyłącznie z obsesjami (jak w zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych), postrzeganymi wadami lub niedoskonałościami wyglądu fizycznego (jak w przypadku dysmorfii ciała, pamięcią traumatycznych wydarzeń (jak w zespole stresu pourazowego) lub lękiem przed separacja (jak w zespole lęku separacyjnego).
Pacjent ma trzy czynniki ryzyka agorafobii opisane w DSM-V:
- Temperamentowy: zahamowanie zachowania i wrażliwość na lęk.
- Środowisko: niestabilny klimat rodzinny, nadopiekuńczość w dzieciństwie.
- Genetyka: Historia rodzinna z zaburzeniami psychicznymi.
Obserwuje się pewne objawy depresyjne, które lepiej tłumaczy sytuacja osobista, w jakiej znajduje się pacjent, zwłaszcza brak pozytywnych oczekiwań.
Analiza funkcjonalna obudowy:
Pierwszym objawem, który pojawia się w każdym epizodzie, są zawroty głowy lub oszołomienie, głównie w miejscach otwartych, w których trudno byłoby otrzymać pomoc, ale zawroty te nie tylko pojawiają się w takich sytuacjach, ale pojawiają się również w domu iw dowolnym czasie.
Te myśli, które następują zawroty głowy są bezradny i zrozpaczony, intensywność dyskomfortu spowodowane zawroty głowy i paniki sprawia, że trudno skupić się na bardziej adaptacyjne myśli. Po tym procesie poznawczym następuje emocjonalna reakcja strachu lub paniki, co z kolei zwiększa zawroty głowy, tworząc w ten sposób pętlę sprzężenia zwrotnego, która wyzwala atak paniki.
Diagnoza ta została przeprowadzona w lipcu 2016 roku, postanowił w tych chwilach zaczynamy leczenie farmakologiczne, psychologiczne leczenie w oparciu o progresywnej ekspozycji i restrukturyzacji poznawczej i zaplanować zmianę codziennych nawyków.
Farmakoterapia:
Po przeanalizowaniu zalet i wad przyjmowania leków ustaliliśmy z pacjentem, że powinien przejść terapię odwykową.
Co do zasady pacjent wykazuje niechęć do przyjmowania leków przeciwdepresyjnych i przeciwlękowych ze względu na ich skutki uboczne na libido i senność, ale biorąc pod uwagę nasilenie objawów agorafobii, decyduje się na rozpoczęcie leczenia. Leczenie rozpoczęło się w lipcu 2016 r. I obejmuje:
- Lorazepan 5mg co 8h.
- Paroksetyna 20 mg dziennie.
- Diazepan 10mg dziennie.
- Enalapril 20 mg dziennie.
- Biodramina 2 kapsułki dziennie. (W ciągu czterech miesięcy, kiedy cierpiała na zapalenie otolitu)
Leczenie psychologiczne:
Po diagnozie w lipcu 2016 roku postawiliśmy sobie za cel, aby pacjent był na tyle samodzielny, aby mógł wykonywać podstawowe czynności życia codziennego, zakupy, krótki wypad, wyjście na plażę, spacer…
Planowane jest leczenie ekspozycji na sytuację lękową z unikaniem reakcji. Na początku kilka sesji poświęciliśmy teoretycznemu wyjaśnieniu podstaw wystawy. Pacjentowi wyjaśnia się, że jest to technika, w której jest stopniowo narażony na niepokojącą sytuację, w której ma się do niej dostosować i stopniowo zmniejsza niepokój.
Pierwsze trzy sesje były wspomagane technikami wirtualnej rzeczywistości, w pierwszej, na najniższym poziomie ekspozycji pacjent doznał ataku paniki, dwie kolejne sesje były znacznie lepsze, co pomogło nam przygotować pacjenta do ekspozycji in vivo, ale w tym czasie na początku leczenia u pacjenta wystąpił stan zapalny otolitów, który bardzo istotnie zaostrzył objawy zawrotów głowy, przez około cztery miesiące uczucie zawrotów głowy było stałe i bardzo niepełnosprawne do skrajnego brak możliwości pójścia spać do własnego pokoju.
Wyzdrowienie wspomnianego zapalenia po tych czterech miesiącach doprowadziło do wielkiego postępu w leczeniu agorafobii i ataków paniki. Duża część sesji w ciągu tych czterech miesięcy służyła motywowaniu pacjenta i poprawie jego samopoczucia poprzez restrukturyzację poznawczą.
Jeśli chodzi o terapię progresywną ekspozycją, przez sześć miesięcy po wyzdrowieniu z zapalenia otolitów przeprowadzaliśmy jedną lub czasami dwie sesje tygodniowo po półtorej godziny każda. Sytuacje, na jakie był narażony, ułożone chronologicznie, są następujące:
- Zaparkuj przed swoim domem; supermarket blisko domu; sklepy w centrum twojego miasta; zjeść w restauracji w mieście (miasto jest oddalone od domu pacjenta o ok. 10 km i liczy ok. 200 tys. mieszkańców); jechać autobusem do miasta; spacer po mieście; kup w domach towarowych „El Corte Inglés”; spacer wzdłuż Rambla miasta;
- Podczas tych ekspozycji pacjentowi towarzyszył terapeuta. Każda sytuacja była powtarzana, aż pacjent uznał, że nie wywołuje już strachu. Najbardziej wyraźna poprawa nastąpiła w momencie, gdy rozpoczynaliśmy wystawy w mieście, w tym momencie widzieliśmy, że ożywienie postępuje odpowiednio.
Na ostatnich sesjach, już w marcu 2017 r., Komentowaliśmy, że kolejnym krokiem powinno być promowanie ich autonomii.
Pacjent przyznaje, że mógłby samodzielnie wyjść, ale są pewne ograniczenia:
- Pacjent po tylu latach uzależnienia ma nawyki, które trudno zmienić, pamiętajmy, że był on całkowicie zależny od innych od około 18 lat, może nawet występować cecha osobowości, która jest mało aktywna, zwykle prosi o pomoc, aby otrzymać polecenia, na Na przykład nadal robisz zakupy w domu, podróżujesz taksówką itp. Pacjent rozumie sytuację i jest skłonny zmienić nawyki.
- Ojciec nadal pełni rolę głównego opiekuna, ojciec czuje się pożyteczny pomagając synowi. Pamiętajmy, że ojciec jest bardzo stary i że nie chcemy ingerować w życie rodzinne, nie zamierzamy zmieniać tej sytuacji, ojciec może dalej pomagać, ale pacjent musi jak najwięcej współpracować przy pracach domowych.
- Dodatkowe świadczenia. Pacjent otrzymuje określone świadczenia z tytułu swojej niepełnosprawności, na przykład emeryturę, którą otrzymuje. Strach przed utratą tych korzyści może nieświadomie utrudniać poprawę. Ważną rzeczą, aby zminimalizować skutki tych świadczeń, jest to, aby nie obawiać się ich utraty, zwłaszcza próbując wiedzieć, że celem jest poprawa na tyle, aby móc prowadzić względnie normalne życie, aby nie wracać do pracy, nie bać się o emeryturę. Pacjent przyznaje, że w tym momencie, po tak długim niepraktykowaniu medycyny, nie będzie mógł wrócić do pracy.
- Łuszczyca rozwija się pozytywnie prawdopodobnie z powodu ograniczonej niepokoju i stresu. Początkowo uznaliśmy łuszczycę za aspekt drugorzędny w porównaniu z pozostałymi objawami, ale w tym czasie, gdy pacjent jest narażony na kontakt z ludźmi, reakcja niektórych osób może sprawić, że pacjent poczuje się nieswojo i tym samym uniknie pewnych sytuacji. Z drugiej strony motywacją do zmiany jest oczekiwanie, że łuszczyca ulegnie poprawie w wyniku przebywania na słońcu na plaży.
Podsumowując, stan pacjenta poprawił się dzięki determinacji, leczeniu farmakologicznemu, przezwyciężeniu inflacji ucha i terapii ekspozycyjnej. Mówi mi, że teraz, kiedy czuje lekkie zawroty głowy, nie przywiązuje już do tego wagi, jaką nadawał mu dawno temu i dlatego ataki paniki nie pojawiają się. W marcu 2017 roku zakończyliśmy terapię i zgodziliśmy się na kontakt w celu oceny postępów i zapobiegania nawrotom.
Ten artykuł ma charakter wyłącznie informacyjny, w Psychology-Online nie mamy uprawnień do postawienia diagnozy lub zalecenia leczenia. Zapraszamy na wizytę u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.
Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Przypadku agorafobii, zalecamy wejście do naszej kategorii Psychologia kliniczna.