Spisu treści:
- Neuromotoryczne podstawy automatyzacji pisania
- Kora przedczołowa i jej związek z podpisem
- Alzheimer i spadek podpisu
- Skala cech dysgraficznych
- Dysgraficzne cechy skali upośledzenia
- Czynniki i zmienne, które należy wziąć pod uwagę w przypadku podpisu podczas choroby Alzheimera
- Wiek
- Diagnostyka różnicowa
- Charakterystyka testu strukturalnego
- Kontrola uczenia się nabytego przed chorobą
- Leki podawane osobom starszym z chorobą Alzheimera
- Seks
- Inne zmienne, które można wziąć pod uwagę
- Praktyczny przypadek zmian i wytrwałości firmy w chorobie Alzheimera
- Kontynuacja studium przypadku
- Wyniki studium przypadku
- Wnioski ze studium przypadku
Przez Alberto Angoso García. 12 lutego 2018 r
W PsicologíaOnline przedstawiamy wyniki pracy nad pogorszeniem jakości pisania u osób dotkniętych chorobą Alzheimera, wykonanej w Katedrze Neurofizjologii Wydziału Lekarskiego w Salamance, kierowanej przez dr Javiera Yajeya Péreza i przy współpracy wszystkich członków Departament. Praca w pierwotnym sensie przedstawia bardzo obszerny dział poświęcony neurofizjologii pisma i jego mechanizmom. Ta sekcja nie została uwzględniona ze względu na krótki czas i biorąc pod uwagę, że wyjaśnienie opracowanej metody, interesujące dane i wyniki, mogą być bardzo przydatne, aby pomóc specjaliście w neuropsychologicznej ocenie osób starszych poprzez ich produkty graficzne.
Pisanie jest powszechne w naszym codziennym życiu, ale jeśli przeanalizujemy taką aktywność z punktu widzenia jego sprawności neuromotorycznej, znajdziemy złożony system, który wymaga doskonałej synchronizacji wszystkich mięśni znajdujących się w różnych stawach ręki, przedramienia, ramienia., ramię, utrzymanie postawy, równowaga i bardzo dobra kontrola mięśni w celu utrzymania kontroli wzrokowo-przestrzennej. Regulacja motoryczna wymagana do nauki pisania zajmuje lata i podlega wielu zmiennym; Na obrazie 1 widzimy ślad czteroletniego chłopca uczącego się pisać, łatwo dostrzec niezdarność ruchów, brak jędrności, wielokątne owale, nieprawidłową morfologię i inne cechy. Obok niego widać podpis dojrzałej osoby, spontaniczną, zwinną i zautomatyzowaną linię.Czytaj dalej ten artykuł, aby dowiedzieć się wszystkiegocharakterystyczne zmiany i wytrwałość w chorobie Alzheimera.
Możesz być także zainteresowany: Różnice między wskaźnikiem choroby Alzheimera a wskaźnikiem demencji naczyniowej- Neuromotoryczne podstawy automatyzacji pisania
- Kora przedczołowa i jej związek z podpisem
- Alzheimer i spadek podpisu
- Skala cech dysgraficznych
- Dysgraficzne cechy skali upośledzenia
- Czynniki i zmienne, które należy wziąć pod uwagę w przypadku podpisu podczas choroby Alzheimera
- Praktyczny przypadek zmian i wytrwałości firmy w chorobie Alzheimera
- Kontynuacja studium przypadku
- Wyniki studium przypadku
- Wnioski ze studium przypadku
Neuromotoryczne podstawy automatyzacji pisania
Łatwość, z jaką musimy złożyć swój podpis w szybkim i spontanicznym geście, pochodzi z ciągłego ćwiczenia, które promuje korygującą modulację naszego układu nerwowego, aż do uzyskania pożądanego rezultatu. Podpis jest graficznym zachowaniem, które projektujemy przy wielu okazjach w ciągu naszego życia. Neurofizjologiczne podstawy do automatyzacji podpisu (jak również innych działań) leży w znacznym wzrostem interneural komunikacjipromowane przez ciągłe ćwiczenia. Wykonując w kółko pewną sekwencję czynności motorycznych, zwykle są one ułatwione, ponieważ neurony efektorowe ustanawiają silniejsze wiązania synaptyczne i nowe połączenia międzykomórkowe, dzięki czemu aktywność jest ułatwiona i poprawiona zarówno z punktu widzenia ich czas trwania i jego wyniki (Hebb DO 1949. Kandel E. i Schwartz, 1982. Bliss T. i Lomo T. 1973). Ten proces plastyczności synaptycznej, który materialnie stanowi podstawę uczenia się, nazywany jest zależnym od aktywności usprawnieniem synaptycznym.
Z bardziej neuroanatomicznego punktu widzenia, innym bardzo ważnym mechanizmem jest proces zanikania zachowań graficznych.. Pewne struktury podkorowe są odpowiedzialne za modulowanie pewnych automatycznych ruchów wykonywanych bez udziału świadomych obszarów korowych. Podstawowym ośrodkiem automatyzmu pism świętych jest móżdżek. Struktura ta otrzymuje natychmiastowe sygnały proprioceptywne z mięśni i sygnały z kory przedruchowej, które wskazują ruch wymagany w tym konkretnym momencie. W sekwencji precyzyjnych ruchów stale wykonuje czynność korekcyjną dostosowując czas trwania i intensywność skurczu wymaganego mięśnia oraz planując a priori (Serratrice, Habbib, 1993) kolejne szybkie ruchy tak, aby były one bite w spójnej kolejności w ich wykonywaniu silnik i jego konkretne wyniki.
W ścisłym związku z móżdżkiem, w praktyce odbierającym sygnały ze wszystkich obszarów regulujących układ ruchowy, znajdują się zwoje podstawy (zdjęcie 2), zlokalizowane na zewnętrznej części wzgórza i zajmujące dużą część głębszych struktur. półkul mózgowych. Zwoje podstawne odgrywają główną rolę w wykonywaniu zdolności, które angażują wiele różnych mięśni w skomplikowane czynności, planując wiele równoległych i sekwencyjnych wzorców ruchu, które umysł musi skojarzyć, aby wykonać zadanie z celem. Wykazano, że gdy dochodzi do poważnego uszkodzenia zwojów podstawy, pismo staje się szorstkie i szczątkowe, tak jakbyśmy uczyli się pisać od nowa. (Guyton, 1997)
Można powiedzieć, w łatwym do zrozumienia wyrażeniu, że zwoje podstawy, wraz z móżdżkiem, są najbardziej odpowiedzialne za szybkość i zwinność w wykonywaniu pisania i podpisywania, uważanych za wzorzec aktywności ruchowej, który jednoczy sekwencja bardzo różnorodnych ruchów, nieodłącznych cech tego samego podpisu dla każdego z urzędników i jego prawidłowego wykonania, jak to możemy sobie wyobrazić u większości ludzi w szkole.
Kora przedczołowa i jej związek z podpisem
Bardzo ważnym obszarem w naszej pracy byłby obszar kory przedczołowej zlokalizowany w przedniej połowie płata czołowego (zdjęcie 3), stanowiący maksymalny wyraz rozwoju mózgu gatunku ludzkiego i jest to obszar najbardziej bezpośrednio związany z procesami poznania. Decyzja o podpisaniu Dokumentu z wnikliwością spoczywa głównie w korze przedczołowej. Gdy mentalne procesy analityczne określą wygodę podpisu, to centrum wyzwala całą sekwencję, która prowadzi do wykonania ruchu graficznego podpisu.. Jednak sam obszar przedczołowy, mimo że jest bezpośrednio odpowiedzialny za inicjowanie wolicjonalnych czynności motorycznych, nie uczestniczy bezpośrednio w ich wykonywaniu. Nawet otrzymując różne projekcje z jąder wzgórza, nie ma bezpośredniej komunikacji z pniem mózgu ani rdzeniem kręgowym. Dlatego decyduje, kiedy wykonać ruch, ale nie ma na to bezpośredniego wpływu (Portellano, 2205).
Zatem problem, który się pojawia, polega na tym, że zmiana zachowania motorycznego nie oznacza dysfunkcji „wyższych” zdolności psychicznych, takich jak racjonalny dyskursywny przebieg mentalny i krytyczna ocena. Układ nerwowy obejmuje liczne obszary integracji neuromotorycznej, które mogą działać nieprawidłowo i manifestować dysgrafię wykonawczą niezwiązaną ze stanem poznawczym podmiotu. I odwrotnie, osoba może cierpieć na znaczny stopień demencji, a jednocześnie sprawić, że jego podpis będzie doskonale lub całkiem akceptowalny.
Alzheimer i spadek podpisu
Jako eksperci jesteśmy zainteresowani odpowiedzią na pytanie: w jakim stopniu zaburzenia neuromotoryczne i poznawczeczy możemy wywnioskować z pism chorego? Istotne pytanie, jeśli spojrzymy na wzrost średniej długości życia w społeczeństwach „rozwiniętych”, które na początku XX wieku świadczą nieistniejącą opiekę medyczną. Sprzyja to obecności dużej liczby osób starszych, których opieka medyczno-kliniczna wymaga stałego wysiłku. Na ilustracji 4 pokazano trzy momenty piramidy populacji w Hiszpanii w XX wieku. Należy zauważyć, że podczas gdy w 1900 roku odsetek osób w starszym wieku nie przekraczał 1%, to dziś osiąga prawie 5%, co daje wyraźne oznaki przekroczone w przyszłości dzięki postępowi w medycynie i usługach socjalnych. Ten odsetek osób starszych jest wyższy w krajach, które rozpoczęły rozwój przemysłowy przed Hiszpanią.
Typowym objawem choroby Alzheimera jest uszkodzenie mózgudyfundować w swoich zaawansowanych stadiach (zdjęcie 5). W związku z tym zniszczeniem komórki następuje znaczny wzrost w tkance mózgowej płytek neurytycznych (zdegenerowanych włókien nerwowych przeplatanych agregatami nieprawidłowych białek amyloidu) i splotów neurofibrylarnych (zdjęcie 6). Te splątki neurofibrylarne to duże nagromadzenia neurofilamentów, które stanowią podtrzymujący cytoszkielet neuronów w układzie nerwowym; W sekcji zwłok pacjentów z chorobą Alzheimera wykryto liczne nieprawidłowe nagromadzenia tego materiału w neuronach, przyczyniając się w decydujący sposób do śmierci komórki. Obecnie te zjawiska są uważane za demonstracyjne fizjologiczne objawy choroby Alzheimera. Występują również w mózgach osób starszych bez demencji (chociaż w znacznie mniejszej ilości),można więc powiedzieć, że są one nieodłączne od starości.
Inna bardziej praktyczna i kliniczna perspektywa traktuje pacjenta z chorobą Alzheimera jako osobę starszą, która bez oznak innych patologii etiologicznych przedstawia specyficzny obraz otępienia uniemożliwiający mu wykonywanie podstawowych operacji, takich jak ubieranie się, jedzenie, dbanie o siebie, pomieszanie ludzie i przedmioty, ważne problemy z pamięcią i brak zdolności intelektualnych, którymi cieszył się przed przedstawieniem tej symptomatologii. W gruncie rzeczy przedstawianie szalonego obrazu, który uniemożliwia mu adekwatną egzystencję w swoim otoczeniu, odpowiednio rozróżniające bodźce, a pozostawiony samemu sobie może zagrozić jego życiu.
Ekspert na piśmie, któremu często może brakować odpowiedniego zaplecza wiedzy neuropsychologicznej lub neurologicznej, a przede wszystkim bezpośredniej oceny pacjenta, musi być bardzo ostrożny przy ekstrapolacji zmian mózgowych lub poznawczych wynikających z apraksji graficzno-konstruktywnej zwłaszcza jeśli mamy tylko kilka podpisów.
Trzeba jasno powiedzieć, że czasami nie będziemy w stanie wywnioskować istnienia demencji Alzheimera na podstawie jednego lub więcej podpisów. Graficzne wykonanie podpisu, nabyte w latach poprzedzających patologię, zakłada ukryte uczenie się o charakterze automatycznym lub odruchowym, a jego tworzenie i wywoływanie nie zależy całkowicie od świadomości ani procesów poznawczych. Ten rodzaj pamięci gromadzi się powoli poprzez powtarzanie wielu prób, co zasadniczo objawia się zwiększeniem wydajności lub łatwością wykonania. Przykłady uczenia się niejawnego można uznać za naukę prawidłowego prowadzenia samochodu, naukę nowego języka lub własnego języka ojczystego w dzieciństwie.Takie wnioski są automatycznie wywoływane bez celowego wysiłku i mogą być zachowane przez długi czas (Kandel E. & Hawkins D., 1996).
Podstawowym objawem choroby Alzheimera w jej wczesnym stadium jest trudność w zdobywaniu nowych wspomnień i uczeniu się nowych rzeczy, jednak chorzy mimo borykania się ze znaczną demencją mogą zachować wiele umiejętności i wiedzy zdobytej na lata przed wystąpieniem choroby. choroba, w skrócie: pamięć lub zachowanie wstecznego uczenia się, w obecności amnezji następczej po zaburzeniu. W miarę postępu choroby takie umiejętności i wiedza na pewno zostaną utracone, ale mogą trwać przez chwilę i stopniowo pogarszać się przez wiele lat. Tak jest często w przypadku podpisu osobistego.
Obecnie hipoteza wywodząca się z wielu badań zakłada, że przyczyną choroby Alzheimera jest niedobór neuroprzekaźnika acetylocholiny w hipokampie i okolicach z nim związanych. AC jest neuroprzekaźnikiem połączenia nerwowo-mięśniowego, a także innych połączeń międzynerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym. Hipokamp to głęboka struktura płata skroniowego, która odgrywa fundamentalną rolę w tworzeniu sieci pamięci w korze asocjacyjnej (ryc. 7). Pacjenci ze zmianami w hipokampie cierpią na amnezję następczą i mają poważne trudności z utrwalaniem nowych wspomnień i zapamiętywaniem nowych rzeczy, ale mogą wykonywać zapamiętywane uczenie się w innych częściach mózgu (Milner B., 1985). Cholinergiczne zakończenia hipokampu są kluczowe dla powstawania tych procesów, dlategojest więcej niż prawdopodobne, że niektóre defekty poznawcze w chorobie Alzheimera są bezpośrednim skutkiem deficytu neurotransmisji cholinergicznej (Wurtman, 1985).
Skala cech dysgraficznych
Poprzez przegląd bibliograficzny dotyczący zmian dysgraficznych i szczegółowe badanie konkretnych przypadków, przygotowaliśmy listę zmian graficzno-biblijnych typowych dla choroby Alzheimera, chociaż ma ona zastosowanie w wielu innych procesach demencji. To więcej niż narzędzie diagnostyczne choroby Alzheimera, służy do oceny obecności stanów demencji u urzędnika lub pacjenta.
Skala składa się z 70 objawowych pozycji zaburzeń motorycznych i upośledzenia umysłowo-poznawczego. Pozycje podzielono na dwie części: jedną dotyczącą dysgrafii ruchowej (dyssynergia, dyskineza i dysmetria), a drugą dotyczącą cech, które wskazują głównie na zaburzenia językowe i zaburzenia psychiczno-poznawcze. Można sprzeciwić się temu, że zmiana języka nie oznacza deficytu poznawczego, co jest prawdą, jednak w końcowych stadiach choroby Alzheimera język i komunikacja mogą ulec drastycznej zmianie. W konkretnym przypadku tej patologii przyjmuje się, że istotnym elementem potwierdzającym istotne pogorszenie psychiczno-poznawcze jest utrata zdolności komunikacji graficzno-językowej (Junqué C. i Jurado MA 1994).
Skala podzielona jest na następujące sekcje i podsekcje:
A) PODSKALA GRAFOMOTYWÓW:
A.1) Graficzna dyssynergia.
A.2) Dysmetria.
A.3) Dyskinezy.
B) PODSKALA POZNAWCZA:
B.1) Zmiany morfologiczne.
B.2) Pominięcie fragmentów pism świętych.
B.3) Nieuzasadnione włączanie fragmentów pism świętych.
B.4) Nieuzasadnione powtarzanie fragmentów pism świętych.
B.5) Pomieszanie fragmentów pism świętych (paragrafów).
C) POZYCJE WSPÓLNE DLA DWÓCH PODSKAL:
C.1) Pismo odręczne.
Idealna aplikacja wymaga podpisów lub zapisów przed procesem patologicznym w celu kontrolowania zmiennych, które zostaną szczegółowo opisane później.
Dysgraficzne cechy skali upośledzenia
A) PODSKALA GRAFOMOTYWÓW:
A.1) DYSYNERGIA GRAFICZNA: PISANIE SEKWENCYJNE:
1. Trudność w rysowaniu krzywych i wielu kątów.
2. Owale i litery wielokątne.
3. Fragmentacja wewnętrznej struktury liter.
4. Listy oddzielone na piśmie.
5. Bogactwo linii prostoliniowych.
6. Aresztowania zlokalizowane pod zmianą adresu.
A.2) ZAKŁÓCENIA I ZMIANY KOLEJNOŚCI PRZESTRZENI:
DYSMETRIA SZLAKU:
7. Dowolnie umieszczone początkowe i końcowe kreski liter i rubryk:
8. Pociągnięcia niekaligraficzne.
9. Zbyt długie linie (hipermetria).
10. Zbyt krótkie pociągnięcia.
DYSMETRIA INTERPALABRA:
11. Bardzo nieregularna odległość między literami: bardzo blisko siebie lub bardzo daleko od siebie.
12. Wyjątkowa dysproporcja w stosunku wielkości między literami.
13. Brak linii bazowej w przebiegu listów.
DYSMETRIA INTRALINOWA:
14. Bardzo nieregularna odległość między słowami: bardzo blisko siebie lub bardzo daleko od siebie.
15. Wyjątkowa dysproporcja w stosunku wielkości międzysłów.
16. Brak linii bazowej w przebiegu słów w wierszu.
17. Pozorne nierówności w skłonnościach nie spowodowane tonikiem biblijnym.
DYSMETRIA PISEMNA:
18. Zamieszanie lub pomieszanie niektórych linii z innymi.
19. Bardzo nieregularna odległość między liniami.
DYSMETRIA DODATKOWA PISEMNA:
20. Anarchiczne i nieregularne ułożenie linii w stosunku do osi folio.
21. Nieproporcjonalny górny margines z powodu nadwyżki lub niewykonania zobowiązania.
22. Nieproporcjonalnie niższa marża z powodu przekroczenia lub niewykonania zobowiązania.
23. Bardzo nieregularny prawy brzeg.
24. Nieproporcjonalna prawna marża z powodu nadmiaru lub wady.
25. Bardzo nierówny lewy margines.
26. Lewy margines nieproporcjonalny z powodu nadmiaru lub wady.
27. Brak dostosowania przestrzennego do Szafek.
28. Brak przestrzennego dostosowania do punktów lub linii odniesienia.
29. Brak dostosowania przestrzennego do innych pism, podpisów lub fragmentów tekstu.
A.3) DYSCINEZY:
30. Przerwane lub przerywane linie.
31. Ciężkie pisanie, w sposób ciągły lub nieciągły.
32. Pastwiska lub pozostałości atramentu, które nie są spowodowane narzędziem do pisania.
33. Brak nasycenia spowodowany brakiem ciśnienia podczas trzymania narzędzia.
34. Powierzchowne pisanie.
35. Drżenie o dużej amplitudzie (istotne) w poprzeczkach pionowych.
36. Drżenie o niskiej amplitudzie (fizjologiczne) w prętach pionowych.
37. Drżenie o dużej amplitudzie (istotne) w belkach poziomych.
38. Drgania o niskiej amplitudzie (fizjologiczne) w poziomych poprzeczkach.
39. Skręcanie w pionowych belkach poprzecznych.
40. Skręcenia w poziomych belkach poprzecznych.
41. Hipokinezja w pionowych liniach.
42. Hipokinezja w liniach poziomych.
43. Micrograph.
B) PODSKALA POZNAWCZA:
B.1) ZMIANY MORFOLOGICZNE:
44. Amorfologie: litery lub kaligrafia bez określonej formy (nieczytelna).
45. Niezdarne i bardzo niepewne teksty wykonawcze.
46. Wypaczenia: litery o nieprawidłowej strukturze.
47. Nieregularność lub regularność w strukturze pism.
48. Obecność wymazań lub poprawek.
49. Połączenie dwóch lub więcej liter w jedną strukturę.
B.2) POMINIĘCIE SEKCJI BIBLIJNYCH:
50. Pominięcie całych liter.
51. Pominięcie strukturalnych części liter.
52. Pominięcie części słowa.
53. Pominięcie całych słów.
54. Pominięcie innych części pism świętych (rubryki, ozdoby, wersety…).
B.3) NIEWŁAŚCIWE WŁĄCZENIE SEKCJI BIBLIJNYCH:
55. Włączanie pełnych liter.
56. Włączenie strukturalnych części liter.
57. Włączenie sekcji słowa
58. Włączanie całych słów.
59. Linie akcesoriów bez znaczenia.
B.4) NIEWŁAŚCIWE POWTÓRZENIE SEKCJI BIBLIJNYCH:
60. Powtórzenie strukturalnych części liter.
61. Powtórzenie pełnych liter.
62. Powtórzenie fragmentów słowa.
63. Powtórzenie całych słów.
B.5) Pomieszanie fragmentów Pisma Świętego (paragrafy):
64. Nieuzasadnione zastępowanie niektórych liter innymi literami.
65. Nieuzasadnione zastępowanie liter lub grafemów innymi elementami graficznymi.
66. Niewłaściwe umieszczenie znaków graficznych: punkty „i”, akcenty, przecinki itp.
C) POZYCJE WSPÓLNE DLA DWÓCH PODSKAL:
C.1) PISEMNE RYSUNEK:
67. Bradykinezja graficzna (bradygrafia).
68. Zwiększenie rozmiaru.
69. Brak rytmu biblijnego.
70. Luźne lub pozbawione napięcia pismo (hipotonia lub atonia).
Te ostatnie 4 pozycje są zawarte w dwóch podskalach, w podskali grafomotorycznej pozycje funkcjonują jak wszystkie pozostałe, ponieważ odnoszą się do zaburzeń ruchowych (dyskinez). W podskali poznawczej są one dodawane tylko wtedy, gdy pojawiają się wszystkie razem: podmiot rysuje, a nie pisze. Kiedy te cztery punkty pojawiają się razem w sygnaturze, istnieje duże prawdopodobieństwo upośledzenia funkcji poznawczych u osób starszych.
C.2) CECHY POWAŻNEGO POGARSZANIA:
71) Dyskinezy lub dyssynergia w bardzo szerokich ruchach (rubryka).
72) Ogólne pogorszenie stanu we wszystkich działach firmy.
Wszystkie punkty poprzedniej skali są określane ilościowo w następujący sposób:
PUNKT 0. CECHA NIE ISTNIEJE.
PUNKT 1. NIEWIELKA OBECNOŚĆ CECHY.
Chociaż cecha występuje w niektórych kreskach lub elementach graficznych, pojawia się ona przypadkowo lub sporadycznie.
OCENA 2. ŚREDNIA OBECNOŚĆ CECHY.
Cecha jest postrzegana w sposób ogólny, ale nie przesadnie.
PUNKT 3. WYSOKA OBECNOŚĆ CECHY.
Cechę tę obserwuje się w sposób powtarzający się i stały przez cały okres pisania lub znaczną jego część.
Powyższe pismo należy do zdrowej kobiety (przypadek 2), która wykonała słowo zręcznie i poprawną melodią kinetyczną, co sprawdza się analizując ciśnienie przy braku pigmentu (prawy obraz). Na poniższym obrazku przeszedł proces neurodegeneracyjny, wśród którego przejawów znajduje się apraksja melokinetyczna, która narzuca bardzo słabe i szczątkowe pisanie sekwencyjne.
Czynniki i zmienne, które należy wziąć pod uwagę w przypadku podpisu podczas choroby Alzheimera
Wiek
Prawdopodobieństwo choroby Alzheimera wzrasta wraz z wiekiem. Chociaż istnieją pewne ilościowe różnice między jednym a drugim badaniem, można potwierdzić, że po 85 roku życia prawdopodobieństwo wystąpienia procesu demencji z powodu choroby Alzheimera wynosi 50%. Z drugiej strony demencje typu Alzheimera, czy to w swojej prostej postaci, czy też połączone z pewnym rodzajem zaburzeń naczyniowych, stanowią około 75% wszystkich demencji (ryc. 11).
Diagnostyka różnicowa
Diagnostyka różnicowa może być bardzo trudna. Często osoby starsze będą dotknięte wieloma patologiami, które wpływają na pisanie i które mogą wydawać się objawami dysfunkcji poznawczych: zapalenie kości i stawów kończyn górnych lub zaburzenia w obwodowym układzie nerwowym, które generują bardzo ważną dysfunkcję graficzną, krótkowzroczność, astygmatyzm, drżenie lub spowolnienie ruchowe z innych przyczyn itp. Z drugiej strony przyczyny odpowiedzialne za pojawienie się demencji są bardzo liczne.
Szczególnie w przypadku zmian, które występują przy określonych zaburzeniach językowych, w przypadku których diagnoza może być bardziej złożona, jak na przykład afazja Broca, Wernicke lub przewodzenie, co skutkuje znaczną apraksją, a nawet całkowitą agrafią. W tym sensie posiadanie raportów medyczno-klinicznych jest prawie niezbędne i bardzo nam pomogą, zwłaszcza jeśli mamy tylko kilka podpisów. W wielu przypadkach diagnostyka różnicowa poprzez pisanie lub podpisywanie może być dość trudna, jeśli nie niemożliwa. Zawsze wygodnie jest przeanalizować, które wymiary biblijne uległy pogorszeniu w większym stopniu, ponieważ ta specyfika często może wskazywać na interesujące informacje.
Charakterystyka testu strukturalnego
Grafika podpisu jest ostatnią rzeczą, która się pogarsza, ponieważ jej ciągłe testowanie sprzyja większemu stopniowi zaniżenia kortykalizacji w odniesieniu do tekstów napisanych według różnych modalności. Jeśli mamy wybór, istotne jest to, że mamy kilka podpisów i jakiś napisany tekst i dokonujemy oceny następujących możliwości:
A. Napisz tekst swobodnie bez wzoru, dowolne pisanie.
B. Napisz tekst do dyktanda.
C. Skopiuj napisany tekst.
D. Podpisz wiele razy.
Szczególnie w początkowych stadiach starczego pogorszenia bardzo trudno jest ocenić pogorszenie funkcji poznawczych na podstawie samej obecności sygnatury i bez pomocy innych pism. Jako ważna wskazówka i zgodnie z naszym doświadczeniem zawodowym oraz przeglądem bibliograficznym, w typowym przypadku choroby Alzheimera pierwszą utraconą umiejętnością jest A, ostatnią jest D, przechodząc przez kolejne fazy utraty umiejętności, które w mniejszym lub większym stopniu następują poprzednia progresja. W wielu przypadkach badani są zdolni do podpisu, ale prawie całkowicie niezdolni do swobodnego tekstu, dyktanda, pisania znanych i powszechnych nazw itp. (Horner i in., 1986).
W podpisie istotna jest osobna weryfikacja każdego elementu według kolejności pojawiania się na grafice. Z reguły imię własne jest lepiej zaprojektowane niż pierwsze nazwisko, a drugie z kolei lepiej niż drugie nazwisko. Imię własne słyszy się więcej razy, częściej pisze się je intymnymi literami, a ta większa znajomość skutkuje większym zachowaniem imienia ze szkodą dla pierwszego nazwiska, a drugiego w stosunku do drugiego. Ta zasada nie musi być konieczna, trzeba zobaczyć każdy przypadek z osobna, ale jest najbardziej powszechna.
Kontrola uczenia się nabytego przed chorobą
Określenie wykształcenia, stopnia naukowego i zawodu autora podpisu.
Pisma osób niewykształconych mogą zachować cechy bardzo podobne do tych ze starości i demencji typu Alzheimera (zdjęcie-12), skrajnie niepewne, pełne poprawek, błędów ortograficznych, powolnych pociągnięć, zwiększonych rozmiarów, paragrafów i zamieszanie, a także inne typowe cechy. Konieczne jest, aby przed podjęciem decyzji o pogorszeniu się przez pisanie, było znane przygotowanie akademickie i możliwość, że przedmiot musiał ułatwiać automatyzm w ich zawodowym i egzystencjalnym działaniu.
Z drugiej strony, w niektórych urzędach, notariuszach, sędziach, sekretarzach wymagane jest ciągłe podpisywanie w celu legalnej weryfikacji dokumentów. Przedmioty te, jak widać, będą miały większe szanse na zachowanie nieodłącznych cech grafiki przez wiele lat ze względu na zwiększony wysiłek fizyczny.
W naszej ocenie stanu ogólnego pacjenta dotkniętego chorobą Alzheimera konieczne jest posiadanie podpisów lub innych zapisów przed procesem patologicznym, nie będziemy w stanie właściwie przeanalizować stanu pacjenta, jeśli nie będziemy mieli dowodów na to, jak podpisał i napisał, co zostało zmienione jaka była ewolucja dysgrafii od czasu jej niepatologicznego stanu. Jednak przy braku innych danych na skali wskazaliśmy na pewne dysgraficzne cechy choroby Alzheimera.
Leki podawane osobom starszym z chorobą Alzheimera
W większości przypadków trudno jest zweryfikować jego efekty ze względu na:
A) Rozproszenie zajętego obszaru mózgu w chorobie.
B) Duża ilość podawanych leków (inne choroby towarzyszące starości) i ich możliwe interakcje.
C) Trudności z eliminacją i wchłanianiem, na które cierpią osoby starsze ze względu na stan fizyczny.
Seks
Według licznych badań, potwierdzonych naszym doświadczeniem zawodowym, kobiety są bardziej narażone na chorobę Alzheimera, jednak wyniki te należy oceniać z ostrożnością ze względu na dłuższą długość życia kobiet.
Inne zmienne, które można wziąć pod uwagę
- Miejscowość, kraj: środowisko wiejskie lub miejskie. Stopień uprzemysłowienia lub rozwoju kraju.
- Historia rodziny.: Poziom wykształcenia akademickiego rodziców, inne przypadki w rodzinie.
- Osobowość: Istnieje hipoteza, że ludzie, którzy w ciągu swojego życia ćwiczyli więcej pamięci i funkcji intelektualnych, rzadziej cierpią na chorobę Alzheimera. Obecnie badania te są przedwczesne i brakuje większej ilości danych.
- Dziedziczenie genetyczne: w tej dziedzinie prowadzi się wiele badań, ale nadal są one niewystarczające do ustalenia wiarygodnych wniosków.
- Postawa, wsparcie, narzędzie biblijne itp. Starsi ludzie często muszą pisać czarnym markerem z grubym czubkiem, ponieważ nie są w stanie wyobrazić sobie linii pisaków.
Praktyczny przypadek zmian i wytrwałości firmy w chorobie Alzheimera
Należy do kobiety, która pozostawiła serię podpisów rozłożonych na okres 40 lat, od 52 do 91 lat, wieku, w którym zmarła z powodu zatrzymania krążenia i oddechu oraz z rozpoznaniem choroby Alzheimera na zaświadczeniu lekarz śmierci. Pierwszy podpis dotyczy 52 lat. Widzimy w nim zwinność i łatwość, z jaką różne krzywoliniowe elipsy zdobiące pismo podążają za sobą, odpowiednią proporcjonalność jego składników i trwały rytm, który świadczy o dobrej dyspozycji neuromotorycznej autora (ryc.14). Istnieją jednak pewne cechy, które mogą wydawać się wskazywać na pewien proces patologiczny, ale w istocie ten podpis nie przedstawia żadnej znaczącej dysgrafii.
Stosując skalę do kolejnych sygnatur (Rys. 15) widzimy, że ewolucja dysgrafii dostosowuje się do opisanej fenomenologii, stopniowe pogarszanie się na przestrzeni lat, aż do osiągnięcia ogólnego kryzysu w ostatnim roku życia, gdzie funkcje neuromotoryczne są poważnie upośledzone. To jest typ ewolucyjnego wzorca, który możemy znaleźć w sygnaturach pacjentów z chorobą Alzheimera. Zwróć uwagę, że progresja łamie jego trajektorię przez 85 lat, pozostając stabilną w poprzednich latach. Nie trzeba wyjaśniać wpływu, jaki uraz lub określone urazy o określonej intensywności (niedokrwienie, krwotok, uraz głowy itp.) Mogą mieć na nagłe wynurzanie.
Drugi podpis, który przedstawiamy, ma 86 lat (zdjęcie 16). Najbardziej charakterystyczną cechą jest trudność w projektowaniu elips i krzywoliniowych gestów, dyssynergia kinetyczna, która wpływa na prawidłową budowę liter. Dyssynergia neuromotoryczna to rozpad złożonego ruchu, w którym biorą udział różne mięśnie i stawy. Wykonanie liter wymaga bardzo dokładnej regulacji skurczów mięśni dystalnej kończyny dla uzyskania dobrego efektu. W zaburzeniach dysnergicznych ruchy stają się nieskoordynowane i nieprecyzyjne, pacjent nie może pojedynczo wykonywać czynności wymagającej kolejnego działania szeregu mięśni dystalnych i proksymalnych, zamiast tego poruszać kolejno każdym stawem,działając jednoznacznie na mięśnie synergistyczne i ich antagonistów, ale bez zachowania ciągłości z poprzednimi aktywacjami mięśniowymi. Konsekwencją takiego rozkładu złożonego ruchu podczas tworzenia owali, elips i innych struktur graficznych jest to, że projekty nie wychodzą zakrzywione, ale wielokątne.
W rzeczywistości, co czytelnicy łatwo zweryfikują, wyraźnie mamy do czynienia z apraksją pekinetyczną, która dzieli i rozdziela sekwencję graficzną na jednostki ruchu, tak jak jest to widoczne na obrazie. W tomie „Neuropsychology” Peña Casanovy i Barraquer (1983) dokonano pełnego przeglądu tego typu zaburzeń:
(…) „Dobrze dobrane, dobrze ulokowane kino narzuca doskonałą synergię mięśni agonistów i antagonistów, możliwą kontrolę kinestetyczną i wizualną, a ponadto jego wykonanie nie jest izolowane, wpisując się w łańcuch konstytuujący melodię kinetyczną. Zakłócenia na tym poziomie stanowią apraksję motoryczną (pekinetyczną). " (…)
(Peña C. J, Barraquer B. LL. Neuropsychology. Ed. Toray, 1983)
„Kino” jest podstawową jednostką prostego ruchu i jest rozumiane jako jednostka skurczu mięśni i odpowiadającego mu antagonistycznego odhamowania. Bardzo ciekawy jest następujący tekst tych samych autorów:
(…) „Pracownik wykwalifikowany - komentuje Łuria - traci zdolność do wykonywania kolejnego systemu ruchów, które normalnie wykonywał. Muzyk jest zdezorientowany przed swoim instrumentem, ponieważ traci zdolność wykonywania kolejnego, nabytego wcześniej systemu automatyzmu. Pojawia się rozbawienie. Pismo instrumentalne jest zmienione, a każda cecha grafemów wymaga szczególnego wysiłku. Typograf traci prędkość, a jego praca staje się coraz bardziej niezgrabna.
„Pacjent zachowuje się tak, jakby po raz pierwszy wykonywał ruchy, które są częścią jego zwyczajowego repertuaru, tak jakby nigdy nie wykonywał nabytych dynamicznych stereotypów”. (…)
Na koniec przedstawiamy genialny opis Serratrice-Habiba, który nie wymaga specjalnego komentarza:
(…) „Wreszcie apraksja ruchowa, tradycyjnie nazywana melokinetyczną, to znaczy wpływająca na wykonanie gestu kończyną kończyny, jest zaburzeniem synergii mięśni agonistów i antagonistów oraz melodii kinetycznej ruch, zgodnie z wyrażeniem Łurii, to znaczy harmonijne następstwo różnych ruchów składających się na gest. Wpływa to na szybkość, finezję i zręczność ruchu. Jego ekspresja jest jednostronna. Jego dokładne miejsce w patologii było często omawiane w Czasami uważa się, że jest to zaburzenie pośrednie między apraksją a paraliżem. Z drugiej strony jest czasami nazywane unerwieniem. Jest przeciwne do zmiany przyczynowej, która wpływa na przedruchową okolicę czołową i przednią część ciemieniową. " (…) (G. Serratrice, M. Habib. Writing and Brain, wyd. Masson, 1997).
Kontynuacja studium przypadku
Poniższy podpis został złożony, gdy miała 91 lat (zdjęcie 17), czyli wiek, w którym pacjentka zmarła. Jest oczywiste, że automatyzm znacznie się pogorszył. Oprócz różnych typów drżenia, istnieją inne typowe biblijne cechy starości, które same w sobie nie wskazują na pogorszenie funkcji poznawczych, są to te, które wpływają na szybkość, rytm i nacisk pisania (patrz skala) i uwzględniliśmy jako Dyskinezy. Które, chociaż mają fundamentalne znaczenie dla kaligraficznego porównywania i identyfikacji podpisów, nie są tak fundamentalne, aby wyciągać wnioski na temat funkcji psychicznych osób starszych, ponieważ ich etiologia może być bardziej związana z obwodami nerwowymi i kręgosłupowymi niż z mózgowymi. Mamy zatem teraz apraksję ideomotoryczną.
Książka Peñy Casanovy wprowadza tę sekcję tekstem Ajuriaguerry (1975):
(…) „To apraksja prostego gestu; zachowany jest ideowy plan złożonych działań; takie działania są zmieniane tylko na poziomie ich fragmentów, a nie w harmonii ich całości (De Ajuriaguerra, Hecaen i Angelergues, 1960)” (…)
W innej sekcji opisują wizję Signoret and North (1979):
(…) „Apraksja ideomotoryczna jest dla Signoreta i Northa zaburzeniem, które wpływa na dobór i kombinację kin. Wykonanie gestów daje ogólne wrażenie niezdarności; dobrze dobrany gest można zidentyfikować, ale niektóre z jego Elementy, czyli kina, są niewłaściwe, przemieszczone, np. W wojskowym pozdrowieniu ręka jest umieszczona w niewłaściwym miejscu na głowie. (…)
Przedstawiamy perspektywę Serratrice-Habiba:
(…) "Apraksja ideomotoryczna jest zmianą elementarnego aktu motorycznego. Pojęcie ruchu jest poprawne, gest jest dobrze dobrany, ale jest pełen błędów przestrzennych i czasowych, które wywołują wrażenie niezdarności, z czego pacjent jest świadomy Słowa są powoli i mozolnie układane w nieregularny sposób i przemieszczane, ze zniekształceniem grafemów, które są zdezorganizowane lub z rodzajem dosłownego akapitu.W takich przypadkach obserwuje się anomalie zarówno w kopii, jak iw dyktandzie. jest to wadliwe wykonanie symbolicznego gestu pisania, który Morlaas zinterpretował kiedyś jako przestrzenną dyskinezę, przesadną interpretację, ponieważ nie stanowi ona pierwotnej anomalii reprezentacji przestrzeni ”. (…)
Autorzy definiują ten typ apraksji na inne sposoby, takie jak apraksja konstruktywna graficznie lub tylko konstruktywna. To, co istotne, zostaje odsłonięte: „zmiana elementarnego aktu motorycznego” (Serratrice, 1993), z zachowaniem „ideowego planu” działania (Ajuriaguerra, 1960). I to są naszym zdaniem dwa główne pomysły. Funkcje poznawcze komunikacji językowej, selekcja grafemiczna lub leksykalno-semantyczna są zachowane, ale istnieje dysfunkcja motoryczna, która zmienia całą sekwencję czynności w istotny i istotny sposób, zniekształcenia graficzno-pisarskie tego typu apraksji mogą być bardzo zróżnicowane w zależności od dotkniętego obszaru lub sekcji (zdjęcie 17).
Rysunek 17. Graficzna apraksja idemotoryczna. Widoczny brak nacisku i jędrności, gesty rzucane ale bez siły, zarysowane kształty bez powodzenia, niektóre linie są nienasycone, z licznymi pastwiskami z powodu nieprawidłowego nachylenia narzędzia na powierzchni ostrza.
Ostatni podpis ma również 91 lat (zdjęcie 18) i jest najbliższy daty śmierci. To pismo jest znacznie bardziej ułomne pod względem morfologii, nierówności i ogólnego wyglądu.
Podpis ten nie jest poprawnie napisany, ale raczej bardzo ułomny rysunek, który możemy uwzględnić w tak zwanej biblijnej ideatorii apraksji. Recenzja Serratrice-Habib jest bardzo jasna:
(…) „Apraksja ideacyjna, określana niekiedy jako zmiana ciążowa, jest zmianą idei złożonego gestu, którego model wewnętrzny nie jest już przywoływany. Plan sekwencji działań do wykonania nie jest już wymyślony. znajomość używania przedmiotów, która skłoniła Morlaasa do interpretacji apraksji ideowej jako agnozji użycia Utrata ciąży zmienia zestaw gestów, zarówno symbolicznych - naśladujących pismo - jak i konkretnych - manipulacji ołówkiem lub piórem. Jednak stopień zmiany jest odwrotnie proporcjonalny do stopnia automatyzacji. Prosty, często powtarzany gest, taki jak zdjęcie nasadki z kojca, nie wymaga uciekania się do ciąży. Jest wykonywany automatycznie. Parapraksja, czyli jeden gest za inny,najczęstszym przykładem jest pacjent, który pisze kluczami lub nożyczkami. Baxter i Warrington opisali przykładowy przypadek agrafii ideowej, że „(…)” nie odnosi się do manipulacji, ale do symbolu pisma. Badacze ci interpretują to jako wadę dostępu do przechowywania engramów grafomotorycznych i wzoru sekwencji ruchowych. W rzeczywistości zmiana pisma była izolowana i niezależna od jakichkolwiek innych przejawów apraksji. Pacjent, wystający z guza glejowego lewego ciemieniowo-potylicznego, nie był w stanie pisać liter ani słów pod dyktando, ale był w stanie je ponownie skopiować. Rozpoznawał także i pisał litery i słowa. W ten sposób przedstawiony modelowi mógł wykonać ruch graficzny. Jednak,w przypadku braku modelu zewnętrznego nie korzystała z modelu wewnętrznego. Może to odpowiadać „(…)” defektowi dostępu do sekwencji programu wzorców grafomotorycznych. ”(…)
Niezależnie od funkcji poznawczej lub mechanizmu, który ulega „zmianie”, podstawową rzeczą jest to, że „model wewnętrzny przestaje być przywoływany”. Gesty symboliczno-biblijne, sekwencyjne motoryczne wzorce pisania, melodia kinetyczna, motoryczne engramy liter, graficzno-motoryczna praksja (jakkolwiek chcesz to nazwać) - nie znajdujemy tego już w wewnętrznej przestrzeni naszego umysłu. Może to być spowodowane tym, że nie jest już rozpoznawane (agnozja funkcjonalna) lub dlatego, że już nie istnieje z powodu pogorszenia lub choroby. Podmiot może kopiować litery, korzystając z mechanizmów podobnych do mechanizmów dziecka, które uczy się pisać, ale nie może pisać dyktando ani swobodnie formułować zdania.
Sekwencyjny wzór ruchów pism świętych ma plan wykonania, plan ten zakłada antycypację czynności graficzno-motorycznej, w pewnym sensie można powiedzieć, że jest wykonywana przed wykonaniem. Ten poprzedni plan zniknął. Pismo nie byłoby już właściwie takie, ale raczej rysunek. Ostatnie fazy degradacji osób starszych charakteryzują się globalnym zniszczeniem umiejętności pisania, zanikła wszelka dynamiczna gra napięć, nacisków, różnych prędkości i rytmów (cała harmonia melodii kinetycznej), z jaką pisane jest pisanie. na jego miejscu widzimy bardzo powolny układ, powolność, która jest konieczna, aby nie pomylić się w formie strukturalnej, którą ma naśladować. Nacisk linii może być teraz lekki lub duży, tak jakby narzędzie miało nadmierny ciężar,lub jakby ręka nie miała wystarczającej siły, aby naciskać na papier i nasycać go atramentem. Zwiększa również rozmiar, ponieważ osoby starsze potrzebują informacji zwrotnej wzrokowo-ruchowej, aby zobaczyć, co faktycznie piszą. Umiejętność pisania z zamkniętymi oczami jest zabroniona u osób starszych, ponieważ u dziecka muszą one krok po kroku wizualnie śledzić wynik swoich ruchów graficznych.
Oprócz cech, które dotyczą języka lub wypowiedzi pisemnej (ostatecznie zasadniczych), istnieją pewne cechy motoryczne, które mogą nie wskazywać na Apraxia Ideatoria w chorobie Alzheimera.
- Graficzna bradykinezja (bradygrafia).
- Zwiekszenie rozmiaru.
- Brak rytmu biblijnego.
- Luźne lub pozbawione napięcia pismo (dystonia lub atonia).
Istnieją inne funkcje towarzyszące, ale poprzednie cztery wydają się nam najbardziej demonstracyjne i odkrywcze.
Wyniki studium przypadku
Wyniki pokazują dobrze zdefiniowane etapy upośledzenia pisania w chorobie Alzheimera, przynajmniej w tym przypadku. Na rycinie 20 widzimy różną ewolucję podskal grafomotorycznych: dyssynergii ruchowej, dyskinez i rysunku graficznego. Trzy fazy lub zdefiniowane stany graficzne, które podsumowano poniżej:
1) Faza dysynergiczna: dominacja dyssynergii z obfitymi liniami prostoliniowymi, pisaniem kanciastym i wielokątnym, podczas gdy cechy dyskinetyczne pozostają ograniczone. Okres obejmuje firmy w wieku od 73 do 86 lat.
2) Faza dyskinetyczna: Drugi okres odpowiada dwóm z ostatnich firm zlokalizowanych w ciągu 91 lat; drżenie dominuje we wszystkich jego modalnościach, skrętach, zmianach ciśnienia i braku napięcia mięśniowego. Obejmują zaburzenia ruchowe niezwiązane z procesami dyssynergicznymi. Który rzekomo schodzi.
3) Faza rysunku graficznego: Trzeci okres odpowiada ostatniej sygnaturze lub fazie końcowej pacjenta. Nazywamy to „rysunkiem graficznym” i wykazuje liczne cechy dyskinetyczne poza cechami pisma rysunkowego, jak widzieliśmy w poprzedniej sekcji.
Obraz 21 pokazuje również postępującą ewolucję dysgrafii motorycznej w obliczu stagnacji cech poznawczych w szerokim zakresie, obejmującym od 50 do 85 lat. Następnie, od lat 90-tych, procesy poznawcze znacznie się zwiększają w silnym trendzie globalnego pogorszenia. Ocena, jakiej możemy dokonać, jest taka, że automatyzm pisania zachowuje się równolegle ze wzrostem dysgraficznych procesów o etiologii neuromotorycznej. Widzimy w ostatnich trzech podpisach, odpowiadających 91 latom, charakterystyczne odbicie uogólnionego kryzysu Alzheimera.
Skala została również zastosowana oddzielnie do imienia i nazwiska do analizy zmiennej o nazwie Test Wzmocnionego Uczenia się Grafiki Rodzinnej. Wyniki potwierdzają jego pełny wpływ. Rysunek 22 pokazuje, że nazwisko bardziej bezpośrednio cierpi z powodu postępu degradacji niż imię własne sygnatariusza (średnio 20,8% mniej). Należy jednak zwrócić uwagę, że obie grafiki utrzymują podobny trend ewolucji do praktycznie ostatnich miesięcy życia pacjenta, gdzie degradacja pisma wpływa jednakowo bez rozróżnienia na wszystkie elementy podpisu, jednak jest Uderzająca jest odporność nazwy na degradację grafiki.
Na koniec powiemy, że zweryfikowaliśmy ewolucję ujawnioną w wielu innych przypadkach, bez tego, że jest to tonik stały ani aksjomatyczny. Dobrze jest nie tracić z oczu zmiennych przedstawionych w poprzedniej sekcji.
Wnioski ze studium przypadku
1. Podpis jest złym wskaźnikiem stopnia pogorszenia na jego początkowych i pośrednich etapach ze względu na wpływ wzmocnionej zmiennej uczenia się na próbę. To sprzyja ciągłemu wykonywaniu akceptowalnej sygnatury, która nie odzwierciedla zaburzeń neuromotorycznych. Najlepszym wskaźnikiem pogorszenia się stanu pacjenta jest bezpośredni związek z niezależnymi funkcjami wspomnianej zmiennej, w tym sensie odręczny tekst podyktowany, skopiowany lub napisany dowolnie.
2. Imię jest bardziej odporne na degradację graficzną niż nazwiska. Wpływ zmiennego uczenia się Wzmocniony esejami jest wprost proporcjonalny do miejsca porządkowego, jakie zajmują elementy w podpisie, w tym sensie: 1.) Imię, 2.) Pierwsze nazwisko, 3.) Drugie nazwisko.
3. Neurograficzne pogorszenie sygnatury towarzyszy krytycznemu pogorszeniu stanu pacjentów w końcowym stadium. Można zrozumieć, że na tym etapie występuje poważna zmiana somatycznego siedzenia (podkorowego, móżdżkowego, korowo-rdzeniowego itp.) Wzmocnionej Zmiennej Uczenia się na próbę.
4. Wykrywane są trzy główne etapy pogorszenia grafu starczego lub choroby Alzheimera, co nie oznacza, że są to jedyne typologie (są inne), konieczne lub uogólnione. Fazy te to: 1.) Dysynergiczna (apraksja brzoskwiniowa), 2.) Dyskinetyczna (apraksja ideomotoryczna) i 3.) Rysunek graficzny (apraksja ideacyjna). We wszystkich przypadkach weryfikuje się występowanie jednej z faz ewolucji pogorszenia. Pierwsza to dyssynergia, a ostatnia to rysunek graficzny.
5. W dyssynergicznych i dyskinetycznych stadiach neurograficznych obie skale są odwrotnie proporcjonalne. Dysynergia przeważa we wczesnych stadiach (ok. 70 do 80 lat) i jest wypierana przez czynniki dyskinetyczne wraz z wiekiem i postępującym pogorszeniem. W końcowych stadiach dominują dyskinetyczne cechy dysgraficzne, nie wykluczając tych pierwszych.
6. Znaczące ogólne upośledzenie (motoryczne i poznawcze) zbiega się z ostatnim i najbardziej dysgraficznym etapem: pisaniem rysunkowym. Ten etap obejmuje bardzo intensywną apraksję ideową i narysowaną kreację morfologiczną. Zakłada się, że etapowi rysowania graficznego towarzyszy ustanie wpływu zmiennej „Wzmocnione uczenie się przez próbę”. Na etapie rysowania graficznego wszystkie elementy podpisu ulegają degradacji niezależnie od ich umiejscowienia w podpisie i ich większej lub mniejszej znajomości.
7. Etapowi rysowania graficznego towarzyszy spadek cech dyskinetycznych i znaczny wzrost cech dysgrafii poznawczej, a także cech: duży rozmiar, hipotonia, arytmia i bradygrafia. Zbiega się to również z ważnymi zniekształceniami w rubryce.
Powyższe wnioski nie dotyczą osób o niskim poziomie wykształcenia.
Ten artykuł ma charakter wyłącznie informacyjny, w Psychology-Online nie mamy uprawnień do postawienia diagnozy lub zalecenia leczenia. Zapraszamy na wizytę u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.
Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Zmiany i wytrwałość firmy w chorobie Alzheimera, polecamy wejść do naszej kategorii Psychologia kliniczna.
Bibliografia- Alberca, R., López S., choroba Alzheimera i demencje. Ed, Smith Kline Beecham, 1988.
- Allende JL Uwagi na temat Grafopsicología, I, II. Ed. AGE kwiecień 1985.
- Bear MF, Connors BW, Paradiso MA NEUROSCIENCE. Ed. Masson, 1998.
- Bliss TV i Lomo T. Długotrwałe wzmocnienie transmisji synaptycznej w obszarze zębatym znieczulonego królika po stymulacji ścieżki perforacji. Journal of Physology (Londyn). 1973.
- Burns A. i Levy R. Dementia. Ed Chapman 1994.
- Chaplin JPV i Demers A. Wprowadzenie do neurologii i neurofizjologii. Ed. Limusa. 1981.
- Chédru F., Geschwind N. Writing zakłócenia w ostrym stanie splątania. Neuropsychologia. 1972.
- ICD-10. Dziesiąta rewizja międzynarodowej klasyfikacji chorób: Zaburzenia psychiczne i zachowanie. Kryteria diagnostyczne. Światowa Organizacja Zdrowia. Ed, Meditor. 1994. Ilustrowany słownik medyczny Harpera Collinsa. Ed. Marbán, 2001.
- Domjan, M. i Burkhard B. Zasady uczenia się i zachowania, wyd. Brooks / Cole. 1986.
- DSM-IV. Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych. Ed, Masson, 1995.
- Gershon S., Rieder O. Major Disorders of the Mind and Brain. Wyd. Scientific Press, 1996.
- Guyton A. Anatomy and Physiology of the Nervous System, Ed. Méd. Panamericana 1977.
- Hebb D. Organizacja zachowania: teoria neuropsychologiczna. Wyd. John Wiley & Sons, 1949.
- J unqué C., Jurado MA. Starzenie się i demencje. Wyd. Martínez Roca 1994.
- Kandel E., Hawkins D. Biologiczne podstawy uczenia się i indywidualności. Wyd. Scientific Press, 1996.
- Kandel E.